کسرایی سیاوش

دانشنامه آزاد فارسی

کَسْرایی ، سیاوش (اصفهان ۱۳۰۵ـ وین ۱۳۷۴ش)
کَسْرایی ، سیاوش
شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران به دانشکدۀ حقوق تهران وارد شد و دورۀ لیسانس را به پایان رساند. در این دوره به صفِ هواداران حزب توده پیوست و ذوق شعری اش با جریان اجتماعی معاصر هم خوانی یافت. به لحاظ شغلی در ادارۀ بهداشت همگانی ناحیۀ دریای خزر، بانک ساختمانی و وزارت آبادانی و مسکن به کار پرداخت. مدتی هم به تدریس ادبیات فارسی در دانشکدۀ هنرهای زیبا و دانشگاه سیستان و بلوچستان پرداخت. از آغاز دهۀ ۱۳۳۰ در مقام شاعری نوگرا با گرایش اجتماعی شناخته شد و با منظومۀ «آرش کمانگیر» (تهران، ۱۳۳۸) به شهرت بسیار رسید. شیوه اش در شعرگویی جدید بود و شاعر را در زمرۀ شاگردان نیما یوشیج قرار می داد. خون سیاوش (تهران، ۱۳۴۱)؛ با دماوند خاموش (تهران، ۱۳۴۵)؛ چهل کلید (منتخب اشعار، تهران، ۱۳۶۰) و مهرۀ سرخ (وین، ۱۳۷۲) ازجملۀ دیگر دفترهای شعر اوست. از ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۵ در افغانستان و سپس تا اوایل ۱۳۷۴ در مسکو زیست. در اواخر این سال، به دلیل بیماری قلبی درگذشت و در گورستان مرکزی وین، بخش هنرمندان، به خاک سپرده شد. برخی از آثارش با نام های کولی، رشید خلقی، فرهاد ره آور و شبان بزرگ امید نشر یافته است.

پیشنهاد کاربران

بپرس