جعدی سیاه دارد کز گشنی
پنهان شود بدو درسرخاره.
رودکی.
به حق آن روی خوب بسان منقار بازبه حق آن روی خوب کزو گرفتی براز.
رودکی.
کنون همانم و خانه همان و شهر همان مرا نگویی کز چه شده ست شادی سوک.
رودکی.
پریچهره فرزند دارد یکی کز او شوختر کم بود کودکی.
بوشکور.
من آنگاه سوگند این سان خورم کز این شهر من رخت برتر برم.
بوشکور.
سوگند خورم به هرچه دارم ملکاکز عشق تو بگداخته ام چون کلکا.
ابوالمؤید.
کیست کز وصل تو ندارد سودکیست کش فرقت تو نگزاید.
دقیقی.
مکن ای روی نکو زشتی با عاشق خویش کز نکورویان زشتی نبود فرزاما.
دقیقی.
و ایشان با همه کافران کز گرد ایشان است حرب کنند و بهتر آیند. ( حدود العالم ).جز این داشتم اومید و جز این داشتم الجخت
ندانستم کز دور گواژه زندم بخت.
کسائی.
سزد که پروین بارد دو چشم من شب و روزکنون کزین دو شب من شعاع برزد پرو.
کسائی ( زندگی ، اندیشه و شعر او ص 111 ).
بدو گفت کز من بگوی این پیام که ای شاه بینادل نیک نام.
فردوسی.
بدیشان چنین گفت کز بخت بدهمی هر زمان بر سرم بد رسد.
فردوسی.
سوگند خورم کز تو برد حورا خوبی خوبیت عیان است چرا باید سوگند.
عماره.
وصال تو تا باشدم میهمانی سزدکز تو یابم سه بوسه نهاری.
خفاف.
مگرکه نار کفیده است چشم دشمن توکز او مدام پریشان شده ست دانه نار.
فرخی.
طاعت تو چون نماز است و هر آنکس کز نمازسربتابد بی شک او را کرد باید سنگسار.
فرخی.
کز او بتکده گشت هامون چو کف به آتش همه سوخته شد چو خف.
عنصری.
براند خسرو مشرق بسوی بیلارام بدان حصاری کز برج او خجل ثهلان.
عنصری.
بانگ صلوات خلق از دور پدید آیدکز دور پدید آید از پیل تو عماری.
منوچهری.
بیشتر بخوانید ...