کریستال زمان

یک کریستال زمان، کریستال فضا - زمان یا کریستال چهار بعدی یک ساختار متناوب است که در زمان و فضا تکرار می شود. کریستال طبیعی سه بعدی دارای الگوی تکرار در فضا است، ولی در زمان بدون تغییر باقی می ماند. اما کریستال زمان در فضا و زمان خود را تکرار می کند که موجب تغییر آن در هر لحظه می شود. کریستال زمان گسترش ایده وجود کریستال در چهار بعد است. چون این ساختار، ماده ای با ترمودینامیک غیرتعادلی است، هیچگاه به تعادل گرمایی نمی رسد. این حالت به کریستال اجازه می دهد که حرکت دائمی داشته باشد. [ ۱] از نظر فنی در یک کریستال زمان، تقارن انتقال زمان خود به خود شکسته می شود و بدین ترتیب نشان دهنده شکست تقارن انتقال زمان ( TTSB ) است.
ایده کریستال زمان اولین بار توسط پروفسور ام آی تی و برنده جایزه نوبل فرانک ویلچک در سال ۲۰۱۲ مطرح شد. پس از آن کار بر روی تعریفی دقیق از آن شروع شد، که در نهایت به این نتیجه رسید که کریستال زمان در ترمودینامیک تعادلی امکان پذیر نیست. با این حال، این نتیجه گیری راه را برای اثبات این ماده در سیستم های غیرتعادلی باز گذاشت. در سال ۲۰۱۶ نورمن یائو و همکارانش در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی یک پیشنهاد قاطع برای تولید کریستال زمان در محیط آزمایشگاهی مطرح نمودند. طرح یائو سپس توسط دو تیم به رهبری کریستوفر مونرو از دانشگاه مریلند، کالج پارک و میخائیل لوکین از دانشگاه هاروارد مورد استفاده قرار گرفت که هر دو گروه موفق به ایجاد کریستال زمان شدند. هر دو آزمایش در مارس ۲۰۱۷ در مجله نیچر به چاپ رسید.