کریتیاس

کریتیاس (افلاطون). کریتیاس ( به یونانی: Κριτίας ) در حقیقت دنبالهٔ مکالمهٔ تیمائوس است. این رساله ناتمام است.
پس از پایان سخن تیمائوس نوبت کریتیاس است که داستان جزیرهٔ آتلانتیک را که در زمان کودکی از پدر بزرگ خود سولون شنیده بود، بیان کند. افلاطون یک بار دیگر جزیرهٔ نیکبختان را توصیف می کند؛ اگرچه که آتن را هم بر مصر و هم بر آتلانتیس مقدم می دارد. خدایان زمین را بین خود تقسیم کرده اند، آتن به آتنه و هفایستوس رسید و پوزیئیدون آتلانتیس را گرفت و با دختری ازدواج کرد که ده پسر به دنیا آورد و در پنج جفت. جزیره را بین ده پسر تقسیم کرد و هر یک پادشاه منطقهٔ خود شدند. در ناز و نعمت خود و مردمانشان زندگی می کردند «جز قابلیت انسانی هر چیزی را حقیر می شمردند ثروت و مال را به دیدهٔ تحقیر می نگریستند. »[ ۱] ولی به سبب آمیزش مکرر با آدمیان طبیعت خدایی در آنان ناتوان گشت و طبیعت فانی انسانی بر آن غلبه کرد. بعد از آن دیگر نتوانستند در برابر ثروت و قدرت مقاومت کنند؛ و همه چیز را زیر پا گذاشتند. زئوس خدای خدایان که همیشه طبق قانون حکم می راند، وقتی دید که آنان تا این حد پست شدند همه خدایان را جمع کرد.
• افلاطون ( ۱۳۵۷ ) ، دورهٔ ۷ جلدی آثار افلاطون، ترجمهٔ محمدحسن لطفی، رضا کاویانی، تهران: انتشارات خوارزمی
• Labarbe, Jules ( ۱۹۸۹/۹۰ ) . «Quel Critias dans le Timée et le Critias de Platon?». Sacris Erudiri ۳۱: ۲۳۹–۲۵۵.