کِروچِه، بِنِدِتو (۱۸۶۶ـ۱۹۵۲)(Croce, Benedetto)
کِروچِه، بِنِدِتو
فیلسوف و مورخ ایتالیایی. کروچه در آبروتسی متولد شد و از ۱۸۸۳ که والدینش در زلزله کشته شدند، تا ۱۸۸۶ در رم به سر برد، سپس تا پایان عمر در ناپل اقامت گزید. در ۱۹۰۳، روزنامۀ لاکریتیکا را بنیاد نهاد و مقالات بسیار در آن نوشت. پس از جنگ جهانی اول به صحنۀ زندگی اجتماعی کشیده شد؛ نخست در مقام سناتور و بعد از ۱۹۲۵ در مقام روشنفکری مخالف فاشیسم. کروچه مخالفت خود را در آن دوره عمدتاً در نوشته های تاریخی و زیبایی شناختی اش بیان کرده است. در ۱۹۴۴، یعنی در اواخر دورۀ فاشیسم، مدت کوتاهی وزیر کابینه بود. فلسفۀ کروچه حرکتی است از واقع گرایی به سوی نوعی دلمشغولی هگلی نسبت به طبیعت روح، آن گونه که در فعالیت تاریخی و هنری جلوه گر می شود. محور توجه او در زیبا یی شناسی طریقی است که شهود به رغم آن که حالتی غیرشناختی و عاطفی است، شناخت یا فهم اصیل ایجاد می کند. این فهم وجه ممیزۀ هنر است و آن را از سرگرمی صرف یا آموزش متمایز می کند (نظریه ای که کالینگوود به شدت تحت تأثیر آن است). از نظر کروچه منطق با مطالعۀ مفاهیم، و نه شهودها، با زیبایی شناسی موازنه برقرار می کند. شهودها و مفاهیم در رابطه ای دیالکتیکی نسبت به یکدیگر قرار می گیرند. این اعتقاد، فلسفۀ کانت را تداعی می کند، اما کروچه نمی پذیرد که مفاهیم بتوانند نقش بلوک های ساختمانی یک علم حقیقی کانتی را بازی کنند. حقیقت از طریق علم، که کروچه آن را با روحیه ای ابزاری می نگرد، یا وهمیات مابعدطبیعی و مذهبی حاصل نمی شود بلکه فقط با داوری های تاریخی به دست می آید. کروچه نیز نظیر هگل و جنتیله، فلسفه را مطالعۀ تاریخ تکامل مفاهیم می داند. در حوزۀ اخلاق، با تصور خطرناکی که هگل از کشور ـ ملت در ذهن داشت و آن را وحدتی انداموار می پنداشت که مسئول تکامل روح است، کاملاً فاصله گرفت و به جای آن برترین شکل تحقق فهم را پژوهش تاریخی آزاد و خودآگاه می دانست. فلسفۀ او فلسفۀ روح نام گرفته است. از آثارش: زیبایی شناسی، علم بیان و زبان شناسی عام(۱۹۰۲)؛ منطق، علم مفهوم ناب (۱۹۰۵)؛ فلسفۀ عمل: اقتصاد و اخلاق (۱۹۰۹)؛ نظریه و تاریخ تاریخ نگاری (۱۹۱۷).
کِروچِه، بِنِدِتو
فیلسوف و مورخ ایتالیایی. کروچه در آبروتسی متولد شد و از ۱۸۸۳ که والدینش در زلزله کشته شدند، تا ۱۸۸۶ در رم به سر برد، سپس تا پایان عمر در ناپل اقامت گزید. در ۱۹۰۳، روزنامۀ لاکریتیکا را بنیاد نهاد و مقالات بسیار در آن نوشت. پس از جنگ جهانی اول به صحنۀ زندگی اجتماعی کشیده شد؛ نخست در مقام سناتور و بعد از ۱۹۲۵ در مقام روشنفکری مخالف فاشیسم. کروچه مخالفت خود را در آن دوره عمدتاً در نوشته های تاریخی و زیبایی شناختی اش بیان کرده است. در ۱۹۴۴، یعنی در اواخر دورۀ فاشیسم، مدت کوتاهی وزیر کابینه بود. فلسفۀ کروچه حرکتی است از واقع گرایی به سوی نوعی دلمشغولی هگلی نسبت به طبیعت روح، آن گونه که در فعالیت تاریخی و هنری جلوه گر می شود. محور توجه او در زیبا یی شناسی طریقی است که شهود به رغم آن که حالتی غیرشناختی و عاطفی است، شناخت یا فهم اصیل ایجاد می کند. این فهم وجه ممیزۀ هنر است و آن را از سرگرمی صرف یا آموزش متمایز می کند (نظریه ای که کالینگوود به شدت تحت تأثیر آن است). از نظر کروچه منطق با مطالعۀ مفاهیم، و نه شهودها، با زیبایی شناسی موازنه برقرار می کند. شهودها و مفاهیم در رابطه ای دیالکتیکی نسبت به یکدیگر قرار می گیرند. این اعتقاد، فلسفۀ کانت را تداعی می کند، اما کروچه نمی پذیرد که مفاهیم بتوانند نقش بلوک های ساختمانی یک علم حقیقی کانتی را بازی کنند. حقیقت از طریق علم، که کروچه آن را با روحیه ای ابزاری می نگرد، یا وهمیات مابعدطبیعی و مذهبی حاصل نمی شود بلکه فقط با داوری های تاریخی به دست می آید. کروچه نیز نظیر هگل و جنتیله، فلسفه را مطالعۀ تاریخ تکامل مفاهیم می داند. در حوزۀ اخلاق، با تصور خطرناکی که هگل از کشور ـ ملت در ذهن داشت و آن را وحدتی انداموار می پنداشت که مسئول تکامل روح است، کاملاً فاصله گرفت و به جای آن برترین شکل تحقق فهم را پژوهش تاریخی آزاد و خودآگاه می دانست. فلسفۀ او فلسفۀ روح نام گرفته است. از آثارش: زیبایی شناسی، علم بیان و زبان شناسی عام(۱۹۰۲)؛ منطق، علم مفهوم ناب (۱۹۰۵)؛ فلسفۀ عمل: اقتصاد و اخلاق (۱۹۰۹)؛ نظریه و تاریخ تاریخ نگاری (۱۹۱۷).
wikijoo: کروچه،_بندتو_(۱۸۶۶ـ۱۹۵۲)