کِروبینی، لوئیجی (۱۷۶۰ـ۱۸۴۲)(Cherubini, Luigi)
کِروبینی، لوئیجی
آهنگ ساز ایتالیایی. در ۱۷۸۰ نخستین اپرای او، فابیوی پنجم، در آلساندریابه اجرا درآمد. در ۱۷۸۴ پس از پایان خدمتش در مقام آهنگ ساز دربار جورج سوم، پادشاه انگلستان، در پاریس مستقر شد و در آن جا آثار نمایشی متعددی بر روی صحنه برد که از جمله آن هاست: مده (۱۷۹۷)، وقایع دو روز (۱۸۰۰)، و بالۀ آناکِرئون (۱۸۰۳). از ۱۸۰۹ به بعد خود را بیشتر وقف موسیقی کلیسایی کرد. کِروبینی در فلورانس به دنیا آمد. پدرش از نوازندگان تِئاترو دِلا پِرگولا، آن شهر بود. نخست از پدرش و سپس از استادان مختلف، به ویژه آلِسّاندرو و بارتولومِئو فِلیچی تعلیم گرفت. در ۱۶سالگی یک اوراتوریو، چند مس، و قطعه های دیگر نوشته بود. در حدود ۱۷۷۸ با کمک هزینه ای از جانب گراند دوک برای تحصیل نزد جوزِپّه سارتی به ونیز رفت. اپرای دوم او، لودوییسکا (۱۷۹۱)، در لهستان بر روی صحنه رفت و موفقیت عظیمی به دست آورد. در لندن شاهزاده خانم دروغین (۱۷۸۵) و جولیو سابینو (۱۷۸۶) را اجرا کرد. در پاریس نخستین اپرای فرانسوی خود، دِموفون (۱۷۸۸)، را با لیبرِتّویی از مارمونتِل اجرا کرد. خیلی زود به رهبری ارکستر و ساختن اپرا پرداخت، که توفیق چندانی نیافت. در ۱۷۹۵ با سِسیل تورِت ازدواج کرد. در ۱۸۰۶ اپرای فانیسکا را در وین، شهری که این اپرا مخصوص آن سفارش داده شده بود، را به روی صحنه برد و با بتهوون آشنا شد، که کار او را بسیار تحسین می کرد و فیدلیو، یگانه اپرایش، را تحت تأثیر آن ساخت. پس از بازگشت به فرانسه بازنشسته شد و آثار کلیسایی و نیز اپراهای بیشتری نوشت. در ۱۸۱۵ یک اوورتور و یک سمفونی برای انجمن فیلارمونیک لندن ساخت. در ۱۸۱۶ او و لوسور با مقرری زیادی به نمازخانه سلطنتی پیوستند و در ۱۸۲۲ کروبینی مدیر کنسرواتوار پاریس شد، که در آن جا اغلب با برلیوز جوان و صاحب نبوغ درگیری پیدا می کرد. در ۱۸۳۳ آخرین اثر خود برای صحنۀ نمایش، علی بابا، یا چهل دزد را اجرا کرد. از آن پس خود را وقف موسیقی کلیسایی کرد و رکویِم در رِ مینور (۱۸۳۶) او از زیباترین آثارش بود. در سال های آخر عمر از اضطراب و افسردگی رنج می برد و روابط مناسبی با مقامات نداشت. در مقام آهنگ ساز به همراه گلوک، از نمایندگان سرسخت سبک کلاسیک والاتری در اُپرای فرانسوی برشمرده می شد؛ تأثیر او در کار تعلیم به سبب محدودیتی که با قانون های تنگ نظرانۀ نسل پیشین بر شاگردانش اعمال می کرد، بسیار زیان بار بود. بتهوون او را فوق العاده ستایش می کرد، اما کِروبینی نه بتهوون را می فهمید و نه از او خوشش می آمد. کروبینی فقط از مندلسون، یگانه هم دورۀ جوان خود آشکارا ستایش می کرد. ازجمله آثار اوست: نمایشی اپراهای آرمیدای رهاشده(۱۷۸۲)، آدریانو در سوریه(۱۷۸۲)، دِمِتریو، ایفی گِنیا در آئولید(۱۷۸۸)، پیگمالیون(۱۸۱۳)، باله ـ پانتومیم آشیل در اسکوروس.
کِروبینی، لوئیجی
آهنگ ساز ایتالیایی. در ۱۷۸۰ نخستین اپرای او، فابیوی پنجم، در آلساندریابه اجرا درآمد. در ۱۷۸۴ پس از پایان خدمتش در مقام آهنگ ساز دربار جورج سوم، پادشاه انگلستان، در پاریس مستقر شد و در آن جا آثار نمایشی متعددی بر روی صحنه برد که از جمله آن هاست: مده (۱۷۹۷)، وقایع دو روز (۱۸۰۰)، و بالۀ آناکِرئون (۱۸۰۳). از ۱۸۰۹ به بعد خود را بیشتر وقف موسیقی کلیسایی کرد. کِروبینی در فلورانس به دنیا آمد. پدرش از نوازندگان تِئاترو دِلا پِرگولا، آن شهر بود. نخست از پدرش و سپس از استادان مختلف، به ویژه آلِسّاندرو و بارتولومِئو فِلیچی تعلیم گرفت. در ۱۶سالگی یک اوراتوریو، چند مس، و قطعه های دیگر نوشته بود. در حدود ۱۷۷۸ با کمک هزینه ای از جانب گراند دوک برای تحصیل نزد جوزِپّه سارتی به ونیز رفت. اپرای دوم او، لودوییسکا (۱۷۹۱)، در لهستان بر روی صحنه رفت و موفقیت عظیمی به دست آورد. در لندن شاهزاده خانم دروغین (۱۷۸۵) و جولیو سابینو (۱۷۸۶) را اجرا کرد. در پاریس نخستین اپرای فرانسوی خود، دِموفون (۱۷۸۸)، را با لیبرِتّویی از مارمونتِل اجرا کرد. خیلی زود به رهبری ارکستر و ساختن اپرا پرداخت، که توفیق چندانی نیافت. در ۱۷۹۵ با سِسیل تورِت ازدواج کرد. در ۱۸۰۶ اپرای فانیسکا را در وین، شهری که این اپرا مخصوص آن سفارش داده شده بود، را به روی صحنه برد و با بتهوون آشنا شد، که کار او را بسیار تحسین می کرد و فیدلیو، یگانه اپرایش، را تحت تأثیر آن ساخت. پس از بازگشت به فرانسه بازنشسته شد و آثار کلیسایی و نیز اپراهای بیشتری نوشت. در ۱۸۱۵ یک اوورتور و یک سمفونی برای انجمن فیلارمونیک لندن ساخت. در ۱۸۱۶ او و لوسور با مقرری زیادی به نمازخانه سلطنتی پیوستند و در ۱۸۲۲ کروبینی مدیر کنسرواتوار پاریس شد، که در آن جا اغلب با برلیوز جوان و صاحب نبوغ درگیری پیدا می کرد. در ۱۸۳۳ آخرین اثر خود برای صحنۀ نمایش، علی بابا، یا چهل دزد را اجرا کرد. از آن پس خود را وقف موسیقی کلیسایی کرد و رکویِم در رِ مینور (۱۸۳۶) او از زیباترین آثارش بود. در سال های آخر عمر از اضطراب و افسردگی رنج می برد و روابط مناسبی با مقامات نداشت. در مقام آهنگ ساز به همراه گلوک، از نمایندگان سرسخت سبک کلاسیک والاتری در اُپرای فرانسوی برشمرده می شد؛ تأثیر او در کار تعلیم به سبب محدودیتی که با قانون های تنگ نظرانۀ نسل پیشین بر شاگردانش اعمال می کرد، بسیار زیان بار بود. بتهوون او را فوق العاده ستایش می کرد، اما کِروبینی نه بتهوون را می فهمید و نه از او خوشش می آمد. کروبینی فقط از مندلسون، یگانه هم دورۀ جوان خود آشکارا ستایش می کرد. ازجمله آثار اوست: نمایشی اپراهای آرمیدای رهاشده(۱۷۸۲)، آدریانو در سوریه(۱۷۸۲)، دِمِتریو، ایفی گِنیا در آئولید(۱۷۸۸)، پیگمالیون(۱۸۱۳)، باله ـ پانتومیم آشیل در اسکوروس.
wikijoo: کروبینی،_لوییجی_(۱۷۶۰ـ۱۸۴۲)