کره های اسمانی

کره های آسمانی. کره های آسمانی یا گوی های آسمانی موجودیت های بنیادین مدلهای کیهان شناسی هستند که توسط افلاطون، اودوکسوس کنیدوسی، ارسطو، بطلمیوس، کوپرنیک و دیگران ارائه شدند. در این مدلها حرکت ظاهری ستارگان ثابت و سیارات این گونه توضیح داده می شود که ستارگان و سیارات در درون کره های چرخانی تعبیه شده اند که از عنصر بنیادی شفاف پنجم به نام اِتِر پر شده است. از آنجاییکه در گذشته می پنداشتند که فاصله ستارگان نسبت به یکدیگر ثابت است، اینگونه استدلال می شد که همه ستارگان باید روی سطح یک کره قرار گرفته باشند. [ ۱] در تفکر امروزی مدارهای سیارات به عنوان مسیری که این سیارات در فضاهای عمدتاً خالی می پیمایند، برداشت می شود. اما متفکرین دوران باستان و قرون وسطی چنین می پنداشتند که گوی های آسمانی، کره های ضخیم تو در تو از ماده ای نایاب هستند که هر کره با کره بالایی و پایین در تماس کامل است. [ ۲] دانش پژوهان آن زمان برای استفاده از فلک تدویرها، فرض می کردند که این کره ها به اندازه کافی ضخامت دارند که این فلک تدویرها را در خود جای دهند. [ ۲] با ترکیب مدل کره های تودرتو با مشاهدات نجومی، دانش پژوهان مقادیری را برای فاصله تا خورشید ( در حدود ۴ میلیون مایل ) ، سایر سیارات و لبه های جهان ( در حدود ۷۳ میلیون مایل ) محاسبه نمودند که در آن زمان مورد پذیرش عموم قرارگرفت. [ ۳] فاصله های محاسبه شده تا خورشید و سیارات در مدل کره های تودرتو به میزان چشمگیری با اندازه گیریهای جدید تفاوت دارد، [ ۴] و همچنین امروزه می دانیم که اندازه جهان به میزان تصورناپذیری بزرگ است و حتی ممکن است نامتناهی باشد. [ ۵]