طریقت برادران مریم مقدس باکرهٔ کوه کرمل ( لاتین: Ordo Fratrum Beatissimæ Virginis Mariæ de Monte Carmelo ) که کَرمِلی ها نیز نامیده می شود، فرقهٔ مذهبی صدقه گیر کاتولیک رومی است که احتمالاً در سدهٔ دوازدهم میلادی در کوه کرمل در تابعیت دولت های صلیبیون ایجاد شد. مؤسس این فرقه را برتولد کالابریا می دانند؛ ولی اطلاع چندانی از تاریخ اولیهٔ کارملی ها در دست نیست.
... [مشاهده متن کامل]
برپایه سنت کرملی، خاستگاه این فرقه به جامعهٔ پارسایان کوه کرمل بازمی گردد که دنبالهٔ مکاتب پیامبران اسرائیل باستان است. برخی تأسیس آن را به ایلیای پیامبر منسوب می کنند؛ ولی تا پیش از ۱۱۹۰ مطلبی دربارهٔ زهاد این کوه ثبت نشده است. در این زمان، گروهی پیرامون چاه ایلیا در کوه کرمل گرد آمدند. آنان به عنوان زائر یا جنگجو از اروپا راهی فلسطین شده بودند و این کوه را به دلیل آن که خانهٔ ایلیا بود، انتخاب کردند.
در حدود سال ۱۲۰۶ تا ۱۲۱۴ زاهدان نزد آلبرت ورسلی رفتند و درخواست کردند رسومی برایشان فراهم کند. آلبرت سندی تهیه کرد که هم مختصر و هم انباشته از اشارات کتاب مقدس بود. این سند شامل شانزده بند بود که به متابعت سختگیرانه از رهبرشان، سکونت در حجره های انفرادی، ثبات در دعا، هر صبح گوش فرادادن به آیین عشای ربانی در تالار نیایش، سوگند فقر و رنج، سکوت روزانه از مغرب تا صبح روز بعد، پرهیز از خوردن گوشت جز در موارد بیماری شدید و روزه گرفتن از روز صلیب مقدس ( ۱۴ سپتامبر ) تا عید پاک سال بعد فرمان می داد.
در سند آلبرت به رهبری که با نام ب. فهرست شده، اشاره شده است. برادران که بعداً نیاز به معرفی مؤسسان فرقه پیدا کردند، ایلیا و باکرهٔ مقدس را الگوهای نخستین جامعهٔ خود دانستند. بعدتر تحت فشار سایر طریقت های صدقه گیر اروپایی برای تعیین نامی مشخص، نام قدیس برتولد ارائه شد که احتمالاً از سنت شفاهی فرقه گرفته شده است.
از سال ۱۲۱۴ ( زمان مرگ آلبرت ) تا ۱۲۳۸ تقریباً اطلاعاتی دربارهٔ کرملی ها وجود ندارد. پاپ هونوریوس سوم در سال ۱۲۲۶ سند آلبرت را تأیید کرد. گریگوریوس نهم نیز در ۱۲۲۹ آن را با تغییراتی به تأیید رساند. سندی تاریخی در سال ۱۲۳۸ به کرملی ها اشاره می کند. در این سال با افزایش شکاف میان شرق و غرب، کرملی ها چنین مصلحت دانستند که خاور نزدیک را ترک کنند. بسیاری راهی قبرس و سیسیل شدند.
... [مشاهده متن کامل]
برپایه سنت کرملی، خاستگاه این فرقه به جامعهٔ پارسایان کوه کرمل بازمی گردد که دنبالهٔ مکاتب پیامبران اسرائیل باستان است. برخی تأسیس آن را به ایلیای پیامبر منسوب می کنند؛ ولی تا پیش از ۱۱۹۰ مطلبی دربارهٔ زهاد این کوه ثبت نشده است. در این زمان، گروهی پیرامون چاه ایلیا در کوه کرمل گرد آمدند. آنان به عنوان زائر یا جنگجو از اروپا راهی فلسطین شده بودند و این کوه را به دلیل آن که خانهٔ ایلیا بود، انتخاب کردند.
در حدود سال ۱۲۰۶ تا ۱۲۱۴ زاهدان نزد آلبرت ورسلی رفتند و درخواست کردند رسومی برایشان فراهم کند. آلبرت سندی تهیه کرد که هم مختصر و هم انباشته از اشارات کتاب مقدس بود. این سند شامل شانزده بند بود که به متابعت سختگیرانه از رهبرشان، سکونت در حجره های انفرادی، ثبات در دعا، هر صبح گوش فرادادن به آیین عشای ربانی در تالار نیایش، سوگند فقر و رنج، سکوت روزانه از مغرب تا صبح روز بعد، پرهیز از خوردن گوشت جز در موارد بیماری شدید و روزه گرفتن از روز صلیب مقدس ( ۱۴ سپتامبر ) تا عید پاک سال بعد فرمان می داد.
در سند آلبرت به رهبری که با نام ب. فهرست شده، اشاره شده است. برادران که بعداً نیاز به معرفی مؤسسان فرقه پیدا کردند، ایلیا و باکرهٔ مقدس را الگوهای نخستین جامعهٔ خود دانستند. بعدتر تحت فشار سایر طریقت های صدقه گیر اروپایی برای تعیین نامی مشخص، نام قدیس برتولد ارائه شد که احتمالاً از سنت شفاهی فرقه گرفته شده است.
از سال ۱۲۱۴ ( زمان مرگ آلبرت ) تا ۱۲۳۸ تقریباً اطلاعاتی دربارهٔ کرملی ها وجود ندارد. پاپ هونوریوس سوم در سال ۱۲۲۶ سند آلبرت را تأیید کرد. گریگوریوس نهم نیز در ۱۲۲۹ آن را با تغییراتی به تأیید رساند. سندی تاریخی در سال ۱۲۳۸ به کرملی ها اشاره می کند. در این سال با افزایش شکاف میان شرق و غرب، کرملی ها چنین مصلحت دانستند که خاور نزدیک را ترک کنند. بسیاری راهی قبرس و سیسیل شدند.
