کرمان، استان
35189000-2.jpg
واقع در مرکز جنوب شرقی ایران. از شمال به استان های یزد و خراسان، از شرق به سیستان و بلوچستان، از جنوب به استان هرمزگان، و از غرب به استان های فارس و یزد محدود است. حدود ۷۰ درصد این استان را کوهستان های مرتفعی مانند ارتفاعات کوهبنان، جوپار، هزار، جبال بارز و لاله زار و بقیۀ آن را دشت های نسبتاً هموار شرق کهنوج و حاشیۀ جنوب غربی کویر لوت، بم، نرماشیر، و دشت های سیرجان و شهر بابک به زیر پوشش برده اند. کوه هزار، با ارتفاع ۴,۴۵۶ متر، بلندترین کوه این استان است و کوه های کلاغن، گلچین، جوپار، لاله زار، جبال بارز، و کوه های دیگری که ارتفاع اغلب آن ها بالاتر از ۳هزار متر است از دیگر بلندی های مهم این استان محسوب می شوند. با وجود این که استان کرمان از مرتفع ترین استان های کشور است، به علت کمی میزان بارندگی، آب کافی ندارد و زهاب های آن فقط به رودخانۀ دایمی هلیل رود، منحصر شده اند، که در شهرستان جیرفت جریان دارد، و بقیۀ رودهای آن فصلی اند و خشک رودهایی بیش نیستند. اقلیم آن در ارتفاعات، معتدل تا معتدلِ مایل به سرد و خشک و در دشت ها معتدلِ مایل به گرم و خشک است و ریزش های سالیانۀ نسبتاً ناچیزی دارد. استان کرمان از نظر کشاورزی و صنعت موقعیت ممتازی دارد؛ مهم ترین فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از خرما، غلات، حبوبات، مرکبات، گیاهان دارویی، چغندر قند، سبزیجات و علوفه، پنبه و دانه های روغنی، انواع میوه، و صیفی جات، بخشی از فعالیت های صنعتی آن نیز عبارت اند از تولید قطعات و مونتاژ خودرو، ماشین آلات، لاستیک اتومبیل و پلاستیک، تولید نیروی الکتریسیته، صنایع فلزی، صنایع دستی، و توریسم نیز فعالیت های صنعتی این استان را تشکیل می دهند. مس، سرب، روی، کرومیت، سنگ آهن، منگنز، نمک، سنگ های ساختمانی، و زغال سنگ ازجمله کانی های آن به شمار می روند. استان کرمان با ۲,۶۵۲,۴۱۳ نفر جمعیت (۱۳۸۵) از سیزده شهرستان و ۳۹ بخش با مرکزیت اداری شهر کرمان تشکیل شده است و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از بافت، بردسیر، بم، جیرفت، رفسنجان، راور، زرند، سیرجان، شهر بابک، و کهنوج. کرمان در تقسیمات کشوری ۱۲۸۵ منطقۀ بسیار وسیعی را دربر می گرفت و بلوچستان و مکران و بنادر دریای عمان را نیز شامل می شد. نواحی اخیر در ۱۳۴۰ از کرمان جدا شدند و استان کرمان امروزی پدید آمد.
35189000-2.jpg
واقع در مرکز جنوب شرقی ایران. از شمال به استان های یزد و خراسان، از شرق به سیستان و بلوچستان، از جنوب به استان هرمزگان، و از غرب به استان های فارس و یزد محدود است. حدود ۷۰ درصد این استان را کوهستان های مرتفعی مانند ارتفاعات کوهبنان، جوپار، هزار، جبال بارز و لاله زار و بقیۀ آن را دشت های نسبتاً هموار شرق کهنوج و حاشیۀ جنوب غربی کویر لوت، بم، نرماشیر، و دشت های سیرجان و شهر بابک به زیر پوشش برده اند. کوه هزار، با ارتفاع ۴,۴۵۶ متر، بلندترین کوه این استان است و کوه های کلاغن، گلچین، جوپار، لاله زار، جبال بارز، و کوه های دیگری که ارتفاع اغلب آن ها بالاتر از ۳هزار متر است از دیگر بلندی های مهم این استان محسوب می شوند. با وجود این که استان کرمان از مرتفع ترین استان های کشور است، به علت کمی میزان بارندگی، آب کافی ندارد و زهاب های آن فقط به رودخانۀ دایمی هلیل رود، منحصر شده اند، که در شهرستان جیرفت جریان دارد، و بقیۀ رودهای آن فصلی اند و خشک رودهایی بیش نیستند. اقلیم آن در ارتفاعات، معتدل تا معتدلِ مایل به سرد و خشک و در دشت ها معتدلِ مایل به گرم و خشک است و ریزش های سالیانۀ نسبتاً ناچیزی دارد. استان کرمان از نظر کشاورزی و صنعت موقعیت ممتازی دارد؛ مهم ترین فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از خرما، غلات، حبوبات، مرکبات، گیاهان دارویی، چغندر قند، سبزیجات و علوفه، پنبه و دانه های روغنی، انواع میوه، و صیفی جات، بخشی از فعالیت های صنعتی آن نیز عبارت اند از تولید قطعات و مونتاژ خودرو، ماشین آلات، لاستیک اتومبیل و پلاستیک، تولید نیروی الکتریسیته، صنایع فلزی، صنایع دستی، و توریسم نیز فعالیت های صنعتی این استان را تشکیل می دهند. مس، سرب، روی، کرومیت، سنگ آهن، منگنز، نمک، سنگ های ساختمانی، و زغال سنگ ازجمله کانی های آن به شمار می روند. استان کرمان با ۲,۶۵۲,۴۱۳ نفر جمعیت (۱۳۸۵) از سیزده شهرستان و ۳۹ بخش با مرکزیت اداری شهر کرمان تشکیل شده است و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از بافت، بردسیر، بم، جیرفت، رفسنجان، راور، زرند، سیرجان، شهر بابک، و کهنوج. کرمان در تقسیمات کشوری ۱۲۸۵ منطقۀ بسیار وسیعی را دربر می گرفت و بلوچستان و مکران و بنادر دریای عمان را نیز شامل می شد. نواحی اخیر در ۱۳۴۰ از کرمان جدا شدند و استان کرمان امروزی پدید آمد.
wikijoo: کرمان،_استان