کردیجان

کردیجان، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آشتیان در استان مرکزی ایران است. نام قدیمی کردیجان، گردجان ، کردجان و گردجهان بوده که به دلایلی نامعلوم به کردیجان تغییر میکند. البته مردم به کردیجان، کاردیان هم میگویند که اسمی غیررسمی محسوب میشود. کردیجان بزرگترین روستای شهرستان آشتیان و یکی از بزرگترین روستاهای منطقه تفرش، آشتیان و فراهان می باشد. در معنای کاردیان و وجه تسمیه کاردیان یا کردیجان زبان شناسان به موارد جالبی اشاره می کنند  : یکی از معانی این است  : کاردیان به محلی گفته می شود که افراد قلعه بان و دژبان با استفاده از کارد و خنجرهایی که داشتند به دفاع و نگهبانی و مراقبت مشغول بوده اند ، این معانی می تواند بسیار تاریخی و با قدمت بسیار زیادی باشد ، چراکه با عنایت به زبان خلجی وقدمت این زبان و این موضوع که خلج ها در جنگ خوارزمشاهیان علیه مغول ها شرکت داشته و در راه دفاع از کشورشان رشادت های زیادی نشان داده اند و در سلسله های حکومتی ( دوره اسلامی ) ، به عنوان نظامیان و پاسداران و قلعه بانان شجاعی بودند ، به افراد کارآزموده نظامی تبدیل شده بودند ، لذا واژه " کردیجان" از دژبانی و قلعه بانی گرفته شده است.
کردیجان در منطقه ای نسبتاً سردسیر و بادخیز قرار دارد. در زمستانها هوای سرد و کوهستانی و در تابستانها هوای خنک و مطبوعی دارد. فاصله روستای کردیجان تا مرکزشهرستان ( شهرآشتیان ) ۱۲کیلومتر، مرکزاستان ( شهراراک ) ۸۶کیلومتر، تا شهر قم ۹۵ کیلومتر و تا پایتخت کشور ۲۲۰ کیلومتر میباشد. ارتفاع روستای کردیجان از سطح دریا 1940 متر میباشد. همسایگان منطقه ای کردیجان روستاهای خوراک آباد، سیاوشان، هزارآباد، مزرعه نو و سرهرود میباشند.
روستای کردیجان به دو محلهٔ اصلی بالا ( قلعه بالا ) و پایین ( قلعه پایین ) تقسیم می شود. محلهٔ بالا در ارتفاعات کوه به نام " عباس دره سی" و محلهٔ "چغور تپه" یا "چقور تپه" واقع شده است ، این دو محله ی اصلی مربوط به قلعه بالا می باشند ، زمین های دشت واقع در روستای کردیجان به نام لورگه معروف است ، محدوده باغ علی ارباب نیز جزء لَوَرگه است. همین محدوده باغ علی ارباب را" لَوَرگه کوچک" می گویند و محدوده نزدیک تر به روستا را " لَوَرگه بزرگ " می گویند. لَورگ به سرزمین هایی گفته می شود که خاک آن پس از خیس شدن و تبدیل شدن به گِل بصورت چسبناک و سفت می باشد وبرای انجام کار کشاورزی احتیاج به آب فراوان دارد. قسمت های زیادی از این دشت ( لَوَرگه ) ، هنوز دست نخورده باقی مانده و ساختمان های کمتری در این قسمت روستا ساخته شده است و به نوعی منطقه دشت یا زراعت آبی در ۳۰ الی ۴۰ سال گذشته بوده و در حال حاضر به دلیل کم آبی ، از چرخه فعالیت کشاورزی آبی خارج شده است. لازم به ذکر است که محلهٔ ی "عباس دره سی " و محلهٔ "چقور تپه " دردامنهٔ کوه قرار دارند، و محلهٔ پایین ( قلعه پایین ) در زمینی هموار قرار دارد . ولی قلعه بالا درقسمت شمال جغرافیایی روستا واقع شده است . این دو محله در دو طرف یک رودخانه واقع شده اند، که توسط رودخانه ای که از قسمت شمالی روستا به طرف جنوب و جنوب شرقی روستا جریان دارد ، جدا می شود . در محدوده ی این رودخانه ، دو پل قرار دارد  : ۱_ پل مرکزی که از وسط آبادی از جنوبی ترین نقطه روستای کردیجان شروع شده و از جنوب به شمال روستا گسترش یافته است. این پل در سال ۱۳۴۸ توسط حاج قربانعلی عبدالحمیدی ساخته شد ، البته هزینه آن توسط مرحوم مغفور حاج قربانعلی عبدالحمیدی تامین شد و افراد بنا و معماران کردیجانی در ساخت این پل مشارکت داشتند. ۲_ پل امید ( یادگار زنده یاد امید قنبری ) که در امتداد و موازی با پل اصلی روستا قرار دارد و در مسیر پایین تری قرار دارد. محلهٔ ی آرامستان یا مزار روستای کردیجان نیز در قسمت قلعه پایین واقع شده است. منطقه ومحل دیگری که در روستای کردیجان وجود دارد، منطقه هموار است ، جدیدترین محلهٔ که شهرک اُمید نیز در آن واقع شده است ، سالن ورزشی ، مدرسه راهنمایی شهید بهشتی کردیجان و درمانگاه روستا در منطقه هموار واقع شده اند.