[ویکی نور] «محمد ابراهیم بن محمد حسن کرباسی یا کلباسی»، از بزرگ ترین علما و زهاد قرن دوازدهم هجری است که در زهد، تقوی و احتیاط، معروفیت تمام داشته است. وی، در سال 1180ق، در اصفهان دیده به جهان گشود.
پدرش، نخست، در محله«حوض کرباس» شهر هرات اقامت داشت و به همین جهت ملقب به کرباسی گردید.
وی، دوران کودکی و نوجوانی را در اصفهان گذراند و اولین استاد او، پدرش بود، اما در سنین نوجوانی، پدر را از دست داده و پس از او، مولا محمد رفیع گیلانی مشهور به بیدآبادی اصفهانی، نقش مهمی در تربیت وی عهده دار بود(مرحوم بیدآبادی، از بزرگان عرصه حکمت، از شاگردان میرزا محمد تقی الماسی و معاصر وحید بهبهانی محسوب می شده است و کرباسی در بیاناتی، به ساده زیستی و قناعت وی اشاره کرده است. وی، به سال 1197ق، در حالی که کرباسی هفده سالگی را طی می کرد، به دار بقا شتافت).
کرباسی، در جوانی به محضر برخی مشاهیر و معاریف حکمت و کلام در اصفهان راه یافت. در میان این دانشوران، از اندیشه های ملا علی بن جمشید نوری، بیش از همه بهره برد.
او، در اصفهان به مکتب درس میرزا محمد علی فرزند مظفر اصفهانی، ملا محراب گیلانی، شیخ محمد علی هرندی و شیخ محمد فرزند شیخ زین الدین نیز راه پیدا کرد و از محضر آنان محظوظ گشت. وی، در رساله فارسی که در جواب سؤال یکی از فرزندان فتحعلی شاه قاجار نوشته، نام این بزرگان را ذکر کرده است.
پدرش، نخست، در محله«حوض کرباس» شهر هرات اقامت داشت و به همین جهت ملقب به کرباسی گردید.
وی، دوران کودکی و نوجوانی را در اصفهان گذراند و اولین استاد او، پدرش بود، اما در سنین نوجوانی، پدر را از دست داده و پس از او، مولا محمد رفیع گیلانی مشهور به بیدآبادی اصفهانی، نقش مهمی در تربیت وی عهده دار بود(مرحوم بیدآبادی، از بزرگان عرصه حکمت، از شاگردان میرزا محمد تقی الماسی و معاصر وحید بهبهانی محسوب می شده است و کرباسی در بیاناتی، به ساده زیستی و قناعت وی اشاره کرده است. وی، به سال 1197ق، در حالی که کرباسی هفده سالگی را طی می کرد، به دار بقا شتافت).
کرباسی، در جوانی به محضر برخی مشاهیر و معاریف حکمت و کلام در اصفهان راه یافت. در میان این دانشوران، از اندیشه های ملا علی بن جمشید نوری، بیش از همه بهره برد.
او، در اصفهان به مکتب درس میرزا محمد علی فرزند مظفر اصفهانی، ملا محراب گیلانی، شیخ محمد علی هرندی و شیخ محمد فرزند شیخ زین الدین نیز راه پیدا کرد و از محضر آنان محظوظ گشت. وی، در رساله فارسی که در جواب سؤال یکی از فرزندان فتحعلی شاه قاجار نوشته، نام این بزرگان را ذکر کرده است.