کرامت و کریم

[ویکی فقه] کرامت به معنای دوری از پستی و فرومایگی است و روح بزرگوار و منزه از هر پستی را کریم گویند.کرامت در مقابل دنائت، ذلت و خواری است و برای رسیدن به قله بلند کرامت باید به سلاح تقوا و پرهیزکاری مجهز گشت، و تقوا آن است که انسان از هرچه که او را به گناه وامی دارد، دوری نماید.به فرموده حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام): «آن کس که تقوا پیشه کند، به آن چه که دوست دارد، جاودانه دست رسی پیدا می کند، خدا او را در منزل کرامت خویش مسکن می دهد. خانه ای که مخصوص خداست. سقف آن عرش پروردگاری و روشنایی آن از جمال الهی و زائرانش فرشتگان، و دوستان و هم نشینان پیامبران الهی هستند».
کرامت به معنای دوری از پستی و فرومایگی است و روح بزرگوار و منزه از هر پستی را کریم گویند. لئیم ضد کریم است. لئامت و دنائت به یک معناست؛ لذا دنائت در برابر کرامت، و دنی در مقابل کریم است.
کرامت از دیدگاه معصومان
در این باره به برخی روایات توجه کنید:
← روایتی از رسول خدا
به روشنی تقابل کرامت و لئامت در روایات ائمه دین (علیهم السلام) بیان شد. کرامت، بزرگواری و دوری از هر پستی و فرومایگی است؛ چراکه وصفی ارزشی است و از اسمای حضرت حق است؛ اما در مقابل، هرچه انسان را از بزرگ منشی و قرب الهی دور سازد، ریشه در دنائت و پستی و زشتی دارد.
← روایتی از پیامبر
...