کرال پشت

در زمان استارت کرال پشت شناگر، پشت به مسیر شنا در داخل آب می ایستد. در این هنگام قسمتی از بالا تنهٔ او از آب خارج خواهد بود سپس شناگر با دو دست میله ای را که در زیر سکوی استارت به این منظور بسته شده است می گیرد ( برای تمرین استارت کرال پشت می توان از موج گیر استفاده کرد ) در این هنگام شناگر هر دو پای خود را به طرف بالاتنه کشیده و کف هر دو پا را در حدود ۳۰ سانتی متر زیر سطح آب به دیوار استخر تکیه می دهد.
در این حالت حتی می تواند پاها تقریباً در کنار یکدیگر طوری قرار گرفته شود که هر یک از آن ها از دیگری بالاتر است و شناگر بایستی مراقب باشد که در موقع استارت پاها لیز نخورد، زیرا بیشترین نیروی پرتاب بدن به فاصلهٔ دورتر توسط فشار وارده توسط پاها به دیوارهٔ استخر صورت می گیرد.
به محض شنیدن فرمان استارت شناگر سر را به طرف بالاو عقب پرتاب می نماید. توجه داشته باشید که بدن در هنگام استارت دارای قوس کمی خواهد بود.
در ضمن سر در مرحله اوج بدن در خارج از آب به عقب کشیده شده و در زمان یکه به داخل آب هدایت می شود به طرف سینه کشیده می شود تا از به عمق کشیدن بیشتر از حد بدن در آب جلوگیری نماید. در این حالت دست ها فشاری مخالف به دستگیره آورده و به پایین و داخل نیرو وارد می سازند در این حالت عمل دم انجام می گیرد. این کار بایستی با انقباض عضلات شکم انجام شود. در مرحله بعد پاهای شناگر از دیواره جدا شده و در حالی که آخرین فشار وارده توسط باز شدن مفصل مچ پا به دیواره می آید دست ها به طرف سر در حرکت است.
درهمان حال که دست ها به طرف بالای سر می رود بدن شناگر در حال سقوط در آب می باشد شناگر در این حالت در فکر سُرخوردن پس از غوطه ور شدن در آب است.
چنانچه شناگر پس از استارت بیش از اندازهٔ مطلوب در آب فرورود ابتدا با زدن چند پای کرال پشت سعی می کند بدن را به سطح آب بکشد تا شرایط مناسب بدن نسبت به آب ایجاد شود و سپس شروع به زدن دست و پای کرال پشت می نماید.
• شناگر شل و آزاد قرار می گیرد و روی طرح مسابقه متمرکز می شود.
• اینکه دست ها ( از مچ به پایین ) چگونه دستگیره های سکوی استارت را بگیرند، از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می کند. اکثر شناگران دستگیره ها را به اندازه پهنای شانه ها می گیرند.
• همچنین طرز قرار گرفتن پاها بر روی دیوار از یک شناگر تا شناگر دیگر فرق می کند. با وجود این، اکثر شناگران یک پا را چند سانتیمتری بالاتر از پای دیگر قرار می دهند.
• در آستانه اعلام استارت ( صدای طپانچه یا بوق ) ، شناگر چند سانتیمتری خود را بالاتر می آورد.
• با شلیک طپانچه، با یک حرکت قوی دست ها را رها می کند.
• دست ها ( کل دست ) از طرفین به روی آب پرتاب می شوند.
• شناگر با پاها ( کل پا ) و با قدرت زیاد به دیوار فشار وارد می کند، به طرف بالا و بر روی آب به حرکت در می آید و سر را نیز در بین دست ها به عقب پرتاب می کند.
• دست ها ( کل دست ) همچنان که از طرفین و به موازات سطح آب به حرکت درآمده اند، در ناحیه آرنج اندکی خمیده می شوند.
• شناگر در هوا بدن را به طور کامل می کشد، سر متمایل به عقب است به طوری که چشم ها انتهای دیگر استخر را می توانند ببینند.
• در نقطه اوج مسیر پرواز، بدن قوس مطلوبی برمی دارد. در حالی که سر بین دست ها ( کل دست ) قرار دارند، دست ها ( از مچ به پایین ) و پیشانی وارد آب می شوند.
• به محض ورود بدن به آب، پاها ( از مچ به پایین ) شروع به ضربه زدن می کنند. همزمان، دست ها ( کل دست ) و سر شناگر را هدایت می کنند تا در یک وضعیت کشیده در زیر آب سر بخورد.
• اگر شناگر قبل از انتقال از حالت استارت به شنای کامل چند ضربه پای دلفینی بزند، او قوس بیشتری در هوا برمی دارد. این امر شیرجه زدن عمیق تری را میسر می سازد و دست ها کاملاً نزدیک به یکدیگر و به صورت کشیده در می آیند.
• قبل ازکُند شدن سرعت حرکت، شناگر حرکت پا را تقریباً با هشت ضربه شروع می کند.
• جهت حرکت انگشتان پا به طرف بالاست.
• نخستین مرحله پیشران زمانی انجام می شود که شناگر نزدیک به سطح آب می رسد و تا رسیدن به برگشت طبیعی ادامه می یابد.