کراسنویارسک ( به روسی: Красноя́рск ) نام شهری است که در ایالت سیبری روسیه واقع شده است و مرکز اداری سرزمین کراسنویارسک به حساب می آید.
شهر کراسنویارسک در کنار رود ینی سئی واقع شده و با جمعیت ۱, ۱۰۳, ۰۰۰ ( برآورد ۲۰۲۲ ) سومین شهر بزرگ سیبری به شمار می رود. این شهر از ایستگاه های مهم در مسیر راه آهن سراسری سیبری و بزرگ ترین تولیدکننده آلومینیوم در روسیه است.
این شهر در ژوئیه ۱۶۲۸ به عنوان یک دژ بنیاد شد. لشکری که از سوی یک کازاک روس آندری دوبنسکوی رهبری می شد برای جلوگیری از حمله تاتارها در این محل که پیوندگاه دو رود کاچا و ینی سئی است دژی دفاعی ساخت. روس ها این دژ را کراسنی یار نامیدند که ترجمه ای از نام محلی آن به زبان یارین ( از گویش های خاکاس ) یعنی قیزیل چار ( پرتگاه سرخ ) است. زمانی که روستای کراسنی یار تبدیل به شهر شد نام آن نیز به کراسنویارسک دگرگون شد.
پیشرفت پرسرعت شهر نخست در میان سال های ۱۷۳۵ تا ۱۷۴۱ و با برپایی مسیر پستی مسکو حاصل شد. این مسیر پستی، کراسنویارسک را با شهرهای همسایه یعنی آچینک و کانسک و با بقیه روسیه پیوند داد. در دوره های بعد یافته شدن طلا در منطقه و ساخت راه آهن سراسری سیبری باعث رونق بیشتر کراسنویارسک شد.
کراسنویارسک در سال ۱۸۲۲ تبدیل به شهر شد و در سدهٔ نوزده میلادی مرکز کازاکهای سیبری گشت. در پایان سدهٔ نوزده این شهر دارای چند کارخانه و کارگاه راه آهن بود. این شهر هم چنین به عنوان تبعیدگاه مخالفان حکومت تزار استفاده می شد و برای نمونه پس از شورش ناکام هشت دسامبر، این شورشیان دستگیر شده و به کراسنویارسک تبعید شدند.
بیشتر بخش صنعتی شهر پس از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و در چارچوب یک برنامه پنج ساله گسترش یافت. در سال ۱۹۳۴ در تقسیمات اداری، سرزمین کراسنویارسک تأسیس و شهر کراسنویارسک مرکز آن اعلام شد. در روزگار استالین شهر کراسنویارسک یک مرکز مهم گولاگ ( تبعید ) شد و کراسلاگ بزرگ ترین اردوگاه تنبیهی آن به شمار می آمد.
در زمان جنگ جهانی دوم شمار زیادی از کارخانه ها از غرب روسیه به کراسنویارسک منتقل شدند تا از دست آلمان نازی در امان باشند. این امر باعث پیشرفت اقتصادی شهر شد و پس از جنگ تأسیس کارخانه بزرگ آلومینیوم مایه پیشرفت بیشتر شهر شد.
اکثریت جمعیت کراسنویارسک روس هستند. اقلیت های دیگر ساکن شهر عبارت است از اوکراینی ها، تاتارها، آلمانی تبارها و بلاروسی ها. در دورهٔ اخیر شمار مهاجران جویای کار تاجیک، ازبک ها و دیگر مردان آسیای میانه و قفقاز به این شهر رشد چشمگیری داشته است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشهر کراسنویارسک در کنار رود ینی سئی واقع شده و با جمعیت ۱, ۱۰۳, ۰۰۰ ( برآورد ۲۰۲۲ ) سومین شهر بزرگ سیبری به شمار می رود. این شهر از ایستگاه های مهم در مسیر راه آهن سراسری سیبری و بزرگ ترین تولیدکننده آلومینیوم در روسیه است.
این شهر در ژوئیه ۱۶۲۸ به عنوان یک دژ بنیاد شد. لشکری که از سوی یک کازاک روس آندری دوبنسکوی رهبری می شد برای جلوگیری از حمله تاتارها در این محل که پیوندگاه دو رود کاچا و ینی سئی است دژی دفاعی ساخت. روس ها این دژ را کراسنی یار نامیدند که ترجمه ای از نام محلی آن به زبان یارین ( از گویش های خاکاس ) یعنی قیزیل چار ( پرتگاه سرخ ) است. زمانی که روستای کراسنی یار تبدیل به شهر شد نام آن نیز به کراسنویارسک دگرگون شد.
پیشرفت پرسرعت شهر نخست در میان سال های ۱۷۳۵ تا ۱۷۴۱ و با برپایی مسیر پستی مسکو حاصل شد. این مسیر پستی، کراسنویارسک را با شهرهای همسایه یعنی آچینک و کانسک و با بقیه روسیه پیوند داد. در دوره های بعد یافته شدن طلا در منطقه و ساخت راه آهن سراسری سیبری باعث رونق بیشتر کراسنویارسک شد.
کراسنویارسک در سال ۱۸۲۲ تبدیل به شهر شد و در سدهٔ نوزده میلادی مرکز کازاکهای سیبری گشت. در پایان سدهٔ نوزده این شهر دارای چند کارخانه و کارگاه راه آهن بود. این شهر هم چنین به عنوان تبعیدگاه مخالفان حکومت تزار استفاده می شد و برای نمونه پس از شورش ناکام هشت دسامبر، این شورشیان دستگیر شده و به کراسنویارسک تبعید شدند.
بیشتر بخش صنعتی شهر پس از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و در چارچوب یک برنامه پنج ساله گسترش یافت. در سال ۱۹۳۴ در تقسیمات اداری، سرزمین کراسنویارسک تأسیس و شهر کراسنویارسک مرکز آن اعلام شد. در روزگار استالین شهر کراسنویارسک یک مرکز مهم گولاگ ( تبعید ) شد و کراسلاگ بزرگ ترین اردوگاه تنبیهی آن به شمار می آمد.
در زمان جنگ جهانی دوم شمار زیادی از کارخانه ها از غرب روسیه به کراسنویارسک منتقل شدند تا از دست آلمان نازی در امان باشند. این امر باعث پیشرفت اقتصادی شهر شد و پس از جنگ تأسیس کارخانه بزرگ آلومینیوم مایه پیشرفت بیشتر شهر شد.
اکثریت جمعیت کراسنویارسک روس هستند. اقلیت های دیگر ساکن شهر عبارت است از اوکراینی ها، تاتارها، آلمانی تبارها و بلاروسی ها. در دورهٔ اخیر شمار مهاجران جویای کار تاجیک، ازبک ها و دیگر مردان آسیای میانه و قفقاز به این شهر رشد چشمگیری داشته است.
wiki: کراسنویارسک