کداء
لغت نامه دهخدا
کداء. [ ک ِ ] ( ع مص ) بازداشتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بازداشتن و منع کردن. ( ناظم الاطباء ). || بریدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
کداء. [ ک َددا ] ( ع ص )بسیار گدایی کننده. ( یادداشت مؤلف ). علی الکداء ویحک کم تکدی. ( از ترجمان البلاغه رادویانی ، ص 108 ).
کداء. [ ک َدْءْ ] ( ع مص ) کُدوء. سرما خوردن گیاه و پژمریدن و بر زمین نشستن یا بی آب ماندن و ناگوالیدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || بر زمین نشاندن سرما کشت را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).بر زمین نشاندن سرما کشت را به اینکه متوقف شود یا سرنگون یا بیرون آمدنش کند گردد. ( از اقرب الموارد ).
کداء. [ ک َ دَءْ ] ( ع مص ) بانگ کردن گرفتن زاغ که گویا قی می کند در آواز کردن. || کوتاه و ناگوالیده ماندن تره و تباه گردیدن آن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید