کد شناسایی یکپارچه توزیع ( به انگلیسی: ( PDEID ) Power Distribution Equipment Identification ) نوعی کد شناسایی منحصربفرد تجهیزات و مشترکین شبکه های توزیع نیروی برق ایران است که از سال ۱۳۷۶ از آن استفاده می شود. از این کد برای شناسایی یکتای تجهیزات، آدرس دهی و به روز رسانی سریع اطلاعات شبکه و انتقال اطلاعات به رایانه استفاده می شود.
... [مشاهده متن کامل]
اولین کد شناسایی منحصربفرد تجهیزات در کتاب استاندارد شبکه توزیع نیروی برق ایران در سال ۱۳۴۸ معرفی شد. در این کد فقط پایه های فشار متوسط، پستهای توزیع و پایه های فشارضعیف دارای کد شناسایی یکپارچه بودند. در سال ۱۳۷۵ در ششمین کنفرانس شبکه های توزیع نیروی برق مقاله ای با نام "کاربرد کد شناسایی یکپارچه برای شبکه های توزیع در سطح کشور " توسط غلامرضا صفارپور ( به انگلیسی: Gholamreza Saffarpour ) و علی ممدوحی ( به انگلیسی: Ali Mamdoohi ) ارائه گردید که در آن روشی برای کدگذاری تمام تجهیزات و مشترکین شبکه های توزیع معرفی شد. این روش در سال ۱۳۷۶ با تغییراتی جزئی از طرف توانیر برای یکپارچه سازی شناسایی تجهیزات و مشترکین شبکه های توزیع انتخاب گردید.
در کد شناسایی یکپارچه، کد تجهیزات توزیع از ۱۲ حرف و عدد تشکیل شده است. ۵ رقم سمت چپ آن، کد پستی ۵ رقمی مکانی است که دستگاه در آن قرار گرفته است. این ۵ رقم حاوی اطلاعات مکانی است که شرکت پست برای تمام کشور تهیه کرده است.
در کد تجهیزات شبکه ها دو مکان بعدی کد کالا و ۵ رقم بعدی شماره سریال وسیله مورد نظر در محدوده کد پستی است. شماره سریال مورد استفاده در کد کد شناسایی یکپارچه توزیع ارتباطی با شماره سریالی که کارخانه های سازنده تجهیزات برای دستگاهها تعیین می کنند ندارد و فقط یک شماره دلخواه است که باید در محدوده کد پستی یکتا باشد. به عنوان مثال اولین پست توزیع زمینی در محدوده کد پستی ۱۳۴۵۷ شماره سریال ۰۰۰۰۱ و دومین پست توزیع زمینی در محدوده کد پستی ۱۳۴۵۷ شماره سریال ۰۰۰۰۲ می گیرد و به همین ترتیب پستهای بعدی شماره سریالهای بعدی را به خود اختصاص می دهند.
در کد شناسایی یکپارچه، کد مشترکین برق از ۱۲ عدد تشکیل شده است و مانند کد تجهیزات ۵ رقم اول ( سمت چپ ) آن، کد پستی ۵ رقمی مکانی است که کنتور مشترک در آن قرار گرفته است. از ۷ رقم آخر کد توزیع به طور یک پارچه استفاده می شود و شماره پرونده مشترک در آن قرار می گیرد. در بعضی مناطق کشور که شماره پرونده مشترکین بیش از ۷ رقم است، کد شناسایی یکپارچه مشترکین برق ۱۴ رقمی است و ۹ رقم سمت راست حاوی شماره پرونده مشترکین است.
... [مشاهده متن کامل]
اولین کد شناسایی منحصربفرد تجهیزات در کتاب استاندارد شبکه توزیع نیروی برق ایران در سال ۱۳۴۸ معرفی شد. در این کد فقط پایه های فشار متوسط، پستهای توزیع و پایه های فشارضعیف دارای کد شناسایی یکپارچه بودند. در سال ۱۳۷۵ در ششمین کنفرانس شبکه های توزیع نیروی برق مقاله ای با نام "کاربرد کد شناسایی یکپارچه برای شبکه های توزیع در سطح کشور " توسط غلامرضا صفارپور ( به انگلیسی: Gholamreza Saffarpour ) و علی ممدوحی ( به انگلیسی: Ali Mamdoohi ) ارائه گردید که در آن روشی برای کدگذاری تمام تجهیزات و مشترکین شبکه های توزیع معرفی شد. این روش در سال ۱۳۷۶ با تغییراتی جزئی از طرف توانیر برای یکپارچه سازی شناسایی تجهیزات و مشترکین شبکه های توزیع انتخاب گردید.
در کد شناسایی یکپارچه، کد تجهیزات توزیع از ۱۲ حرف و عدد تشکیل شده است. ۵ رقم سمت چپ آن، کد پستی ۵ رقمی مکانی است که دستگاه در آن قرار گرفته است. این ۵ رقم حاوی اطلاعات مکانی است که شرکت پست برای تمام کشور تهیه کرده است.
در کد تجهیزات شبکه ها دو مکان بعدی کد کالا و ۵ رقم بعدی شماره سریال وسیله مورد نظر در محدوده کد پستی است. شماره سریال مورد استفاده در کد کد شناسایی یکپارچه توزیع ارتباطی با شماره سریالی که کارخانه های سازنده تجهیزات برای دستگاهها تعیین می کنند ندارد و فقط یک شماره دلخواه است که باید در محدوده کد پستی یکتا باشد. به عنوان مثال اولین پست توزیع زمینی در محدوده کد پستی ۱۳۴۵۷ شماره سریال ۰۰۰۰۱ و دومین پست توزیع زمینی در محدوده کد پستی ۱۳۴۵۷ شماره سریال ۰۰۰۰۲ می گیرد و به همین ترتیب پستهای بعدی شماره سریالهای بعدی را به خود اختصاص می دهند.
در کد شناسایی یکپارچه، کد مشترکین برق از ۱۲ عدد تشکیل شده است و مانند کد تجهیزات ۵ رقم اول ( سمت چپ ) آن، کد پستی ۵ رقمی مکانی است که کنتور مشترک در آن قرار گرفته است. از ۷ رقم آخر کد توزیع به طور یک پارچه استفاده می شود و شماره پرونده مشترک در آن قرار می گیرد. در بعضی مناطق کشور که شماره پرونده مشترکین بیش از ۷ رقم است، کد شناسایی یکپارچه مشترکین برق ۱۴ رقمی است و ۹ رقم سمت راست حاوی شماره پرونده مشترکین است.
