کجاوه اخرت

و یا مزار و آرامگاه موقتی ( و نه ابدی ) می باشد . نفس مجرد پس از لحظه مرگ بطور همزمان هم به خواب ژرف و شیرین فرو می رود و هم بموزات آن از مشاهده زندگی در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین در قالب رویاهای حقیقی و روشن تر از روشنایی روز های دنیوی بر خوردار میگردد تا زمان بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر در همین دنیا که در سطحی کمال یافته تر از حالت و کمیت و کیفیت فعلی از نو آفریده خواهد شد ( بعد از وقوع مه بانگ هشتم ) و در طول آن زندگی رویائی که هفت برابر طول عمر کلی کیهان طول خواهد کشید ، کلیه آرزو های نیک هر فرد انسانی بتدریج و هرکدام به موقع و نوبت و ترتیب خاص و ویژه خویش بطور کامل بر آورده خواهند شد طوریکه کوچکترین ضرر و زیان و خسارتی به موجودات زنده دیگر وارد نخواهد گردید. نتیجه اینکه بر خلاف بینش و باور ادیان توحیدی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام، در آن سوی این حائل یا حجاب یا پرده ضخیم و یا این دیوار قطور و نامرئی مرگ که نقش مرز بین عالم شهود و غیب را عهده دار می باشد، هیچ گونه دام و تله مخوف و سهمگین و هولناک و عذاب و سزای برزخی و اُخروی در کمین و انتظار هیچ فرد انسانی ننشسته است. لذا شیون و گریه و زاری راه انداختن و پشت سر تابوت مرده راه افتادن و برگزاری مراسم سوگواری و هفته و چله و سال و سر و سینه زدن و خاک بر سر ریختن و گل بر روی دوش مالیدن و قمه بر سر و زنجیر بر پشت زدن و علم و کتل راه انداختن در ماه محرم و تاسوعا و عاشورا چیزی های دیگری نیستند غیر از گیر کردگی و غرق بودنی در ظلمت های ژرف و جهل های علاج ناپذیر.