کثرت استعمال

[ویکی فقه] کثرت استعمال به کثرت استفاده از لفظ برای اراده معنای خاص اطلاق می شود.
کثرت استعمال، یعنی به کارگیری زیاد یک لفظ به منظور اراده کردن معنایی خاص و حاضر نمودن آن معنا در ذهن مخاطب ، به گونه ای که این کثرت استعمال باعث غلبه و انصراف معنا از آن لفظ شود، مانند: کلمه «قانون» که ابتدا به معنای خط کش بوده و بعد، بر اثر کاربرد زیاد در معنای فعلی مصوبات مجلس و دولت همین معنا به ذهن مخاطبان می آید.
نکته
۱. کثرت استعمال ممکن است به حدی برسد که باعث ایجاد رابطه قراردادی یا همان علقه وضعیه (وضع) بین لفظ و معنا، و وضع تعینی لفظ در معنایی گردد؛۲. کثرت استعمال ممکن است در مورد اطلاق لفظ در مثل، یا صنف و یا نوع آن نیز انجام گیرد.