کتیت
لغت نامه دهخدا
کتیت. [ ک َ ] ( ع مص ) کَت . ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). شروع غلیان نبیذ و جز آن قبل از شدت یافتن. ( از اقرب الموارد ). رجوع به کت شود. || برانگیخته شدن مرد از خشم. || بانگ کردن کره شتر. || بانگ کردن مرد از شدت خشم مانند کره شتر. || نرم و آهسته رفتن کسی یا گام نزدیک گذاشتن در تند رفتن. ( از ناظم الاطباء ) . و رجوع به کَت شود.
پیشنهاد کاربران
کوبیدن ، کوفتن در زبان مُلکی گالی ( زبان بومیان رشته کوه مکران در جنوب شرق کشور )