کتی

تاریخچه طایفه کتی
کتی ها که عرب هستند و هنوز به این زبان تکلم می کنند جماعتی از اعراب بادیه نشین نجد عمان و یمامه عربستانند که در زمان خلفای بنی امیه و بنی عباس برای کشور گشایی به منطقه فارس آمده و طبق عادت خود در چادرهای سیاه که به سیاه چادر مشهور بود در طول زمستان و تابستان در ان زندگی میکردند و سپس در زمان ناصرالدین شاه از منطقه ( مرودشت و پاسارگاد ) فارس به منطق اطراف تهران مثل ری، ورامین ، گرمسار ودماوند منتقل شدند. احتمال دارد بعضی از تیره های این ایل از عربهایی باشند که بعد از انتقال به خراسان از آنجا به ورامین وشهرهای مجاور آمده باشند . علت کوچ آنها سیاسی ( طغیان در برابر حکومت مرکزی غارت اقوام دیگر اختلافات درون ایلی انتقال به اطراف تهران برای استفاده از آنها در ارتش نقل شده است شغل بیشتر آنها چوپانی بوده ولی به مرور توانستند صاحب گله و دام شوند و اکنون نیز اکثر آنها به دامداری و گله داری و ییلاق و قشلاق مشغولند . کتیها به 9 طایفه تقسیم میشوند که این طوایف شامل :صادقی ، مومنی شریفی ، چاراهی ( ساکن در ولی آباد ) ، بقرایی ( ساکن در حصاربالا ) آقاحسینی ( ساکن در شعیب آباد ) جعفری ، قنبری ( ساکن در خیرآباد ) مزیدی ( ساکن در رقلعه نو جامکاران ) از آن جمله اند کتی ها در نزدیک به 30 روستا ی ورامین پراکنده اند ولی تجمع آنها بیشتر در روستاهای حصاربالا شوران، غیاث آباد، حیدر آباد، خیرآباد است . از بین طوایف عشایری در ورامین کتی ها کمتر به کشاورزی و زمین داری رغبت نشان داده اند گر چه این طایفه در ( میانبند ) که بیشتر در اطراف دماوند گیلاوند و آبسرد است اراضی مرتعی را مالک شدهاند ولی کمتر به کشاورزی پرداخته اند و همچنین کتیهای که در روستای حصاربالا زندگی میکنند و اکثرا از تیره بقرایی میباشند و هنوز نیز به زبان عربی آمیخته به فارسی سخن میگویند و حدود 60 سال پیش از کوچ نشینی دست کشیده و روستا نشین شده اندبه طوریکه بافت جمعیتی روستا ( حصاربالا ) را تغییر و ساکنین آنجا که اکثرا تاجیک و اردستانی بودند در اقلیت قرار گرفتند و از آن پس تا کنون فقط در اوایل گرم سال به ییلاق لار دماوند کوچ کرده و تا نیمه های شهریور در آنجا سکنا می گزینند و پس از جمع آوری فرآورده های دامی مجددا به روستا باز میگردند لازم به ذکر است با توجه به توسعه شهرنشینی و به وجود آمدن کارخانه ها بیشتر جوانان کتی ساکن شهرها و کار در کارخانه مشغول شدند و روز به روز از تعداد دامداران کاسته می شود.

کت = گت = بزرگ
گت کله = آنکه دارای سر بزرگ هست
و دومی kete یا keti به مانای کوتاه شده ( بسته به هر منطقه یه ریختی پیدا کرده است )