کتاب تَبَّتی مُردگان که عنوان اصلی آن «رهایی در وضعیت برزخی از راه گوش کردن» یا به تبتی «باردو تودول» ( انگلیسی: Bardo Thodol ) ( باردو=برزخ، تودول=نجات ) است معروف ترین کتاب در ادبیات کهن بودایی تبتی ( ادبیات نیینگما ) به شمار می آید. گردآورده آن کارما لینگپا است.
اعتقاد بر آن است که این کتاب اثر پادما سامباوا ( به معنای زاده شده از نیلوفر ) در قرن هشتم میلادی است. این کتاب راهنمایی برای مردگان در وضعیت بین مرگ و زندگی بعدی به شمار می رود. پادما سامباوا در زمرهٔ اولین کسانی است که بودیسم را به تبت آورد. هنگامی که شخصی در وضعیت مرگ قرار می گرفت «باردو تودول» را به عنوان راهنما با صدای بلند بر مرده می خواندند تا شخص مرده به آگاهی دست پیدا کند و از چرخه متوالی تولد و مرگ رهایی یابد. [ ۱]
بوداییان تبت را گمان بر آن است که جدا شدن آگاهی از بدن، به هنگام مرگ، چهار روز به درازا می کشد؛ ولی یک روحانی بودایی که جداکننده آگاهی شناخته می شود، می تواند به این فرایند کمک کند. روحانی مذکور روی حصیری بر بالین محتضر می نشیند و شعور را به خارج شدن از بدن راهنمایی می کند. او نیز مانند کاهن، راهنمای مردگان به عالم آخرت است، او سرود می خواند، دعا می کند و برای این که در سفر شعور به جهانی دیگر همراه او باشد، به حالت خلسه فرومی رود. روحانی یاد شده در میان بوی بخورها، روشنایی شمع ها، و طنین نافذ سرودهای راهبان، به تلقین آموزه هایی می پردازد که شعور را در روبه رو شدن با جهان مرگ کمک می کند. آموزه هایی که در گوش محتضر تلقین می شود و تعلیماتی که به وی ارائه می شود، گرفته شده از کتابی به نام «کتاب تبتی مردگان» است. بوداییان تبت، این متن را باردو تودول می نامند که می توان چنین ترجمه اش کرد: «رهایی در وضعیت برزخی از راه گوش کردن». این متن که فرقه های بوداییان تبت از حدود قرن هشتم آن را تهیه کرده و مورد استفاده قرار می دادند، به عنوان نقشه و کتابچه راهنمایی برای جهان پس از مرگ به کار می رفت. آنان بر این باور بودند که در تأملات خویش، مناطق شگرف آن جهان را کشف کرده بودند، ولی گمان می بردند که شعور، هنگام عبور از راه مرگ باشکوه و جلال و هیبت تام و تمام این جهان ها روبه رو می شود. [ ۲]
کتاب تبتی مردگان در ظاهر مربوط به لحظات مرگ و ساحت پس از مرگ است، اما درحقیقت در پی توضیح روش زندگی و چگونه زیستن است؛ زیرا معتقد است که انسان در ساحت مرگ درمی یابد که چگونه زندگی کرده و اگر به جهان بازگردد چگونه می بایست زندگی کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاعتقاد بر آن است که این کتاب اثر پادما سامباوا ( به معنای زاده شده از نیلوفر ) در قرن هشتم میلادی است. این کتاب راهنمایی برای مردگان در وضعیت بین مرگ و زندگی بعدی به شمار می رود. پادما سامباوا در زمرهٔ اولین کسانی است که بودیسم را به تبت آورد. هنگامی که شخصی در وضعیت مرگ قرار می گرفت «باردو تودول» را به عنوان راهنما با صدای بلند بر مرده می خواندند تا شخص مرده به آگاهی دست پیدا کند و از چرخه متوالی تولد و مرگ رهایی یابد. [ ۱]
بوداییان تبت را گمان بر آن است که جدا شدن آگاهی از بدن، به هنگام مرگ، چهار روز به درازا می کشد؛ ولی یک روحانی بودایی که جداکننده آگاهی شناخته می شود، می تواند به این فرایند کمک کند. روحانی مذکور روی حصیری بر بالین محتضر می نشیند و شعور را به خارج شدن از بدن راهنمایی می کند. او نیز مانند کاهن، راهنمای مردگان به عالم آخرت است، او سرود می خواند، دعا می کند و برای این که در سفر شعور به جهانی دیگر همراه او باشد، به حالت خلسه فرومی رود. روحانی یاد شده در میان بوی بخورها، روشنایی شمع ها، و طنین نافذ سرودهای راهبان، به تلقین آموزه هایی می پردازد که شعور را در روبه رو شدن با جهان مرگ کمک می کند. آموزه هایی که در گوش محتضر تلقین می شود و تعلیماتی که به وی ارائه می شود، گرفته شده از کتابی به نام «کتاب تبتی مردگان» است. بوداییان تبت، این متن را باردو تودول می نامند که می توان چنین ترجمه اش کرد: «رهایی در وضعیت برزخی از راه گوش کردن». این متن که فرقه های بوداییان تبت از حدود قرن هشتم آن را تهیه کرده و مورد استفاده قرار می دادند، به عنوان نقشه و کتابچه راهنمایی برای جهان پس از مرگ به کار می رفت. آنان بر این باور بودند که در تأملات خویش، مناطق شگرف آن جهان را کشف کرده بودند، ولی گمان می بردند که شعور، هنگام عبور از راه مرگ باشکوه و جلال و هیبت تام و تمام این جهان ها روبه رو می شود. [ ۲]
کتاب تبتی مردگان در ظاهر مربوط به لحظات مرگ و ساحت پس از مرگ است، اما درحقیقت در پی توضیح روش زندگی و چگونه زیستن است؛ زیرا معتقد است که انسان در ساحت مرگ درمی یابد که چگونه زندگی کرده و اگر به جهان بازگردد چگونه می بایست زندگی کند.
wiki: کتاب تبتی مردگان