کتاب ابراهیم

کتاب ابراهیم اثری است که بین سال های ۱۸۳۵ و ۱۸۴۲ توسط جوزف اسمیت در پی خرید دو طومار مصری از یک نمایشگاه مومیایی سیار تولید شد. اسمیت ادعا کرد که این ترجمه «ترجمه ای از برخی اسناد باستانی است… که گفته می شود نوشته های ابراهیم است، زمانی که او در مصر بود، به نام کتاب ابراهیم، که به دست خود او بر روی پاپیروس نوشته شده است». اسمیت گفت که پاپیروس زندگی اولیه ابراهیم، سفرهای او به کنعان و مصر، و دید او از کیهان و خلقت آن را شرح می دهد.
بخشی از پاپیروس هایی که جوزف اسمیت به عنوان منبع کتاب ابراهیم استفاده کرده است. تفاوت بین ترجمه مصر شناسان و تفاسیر جوزف اسمیت بحث و جدل های قابل توجهی را ایجاد کرده است.
این اثر در سال ۱۸۸۰ به عنوان بخشی از مروارید گرانبها توسط کلیسای عیسی مسیح قدیسان آخرالزمان ( کلیسای LDS ) قدیس شد؛ بنابراین، یک پایه اعتقادی برای کلیسای LDS و فرقه های بنیادگرایانه مورمون جنبش سنت روز آخر را تشکیل می دهد. جامعه مسیح آن را یک متن مقدس نمی داند. گروه های دیگر در جنبش قدیس آخرالزمان نظرات متفاوتی در مورد کتاب ابراهیم دارند، برخی آن را رد می کنند و برخی متن را به عنوان کتاب مقدس الهی می پذیرند. این کتاب شامل چندین دکترین است که منحصر به مورمونیسم است مانند این ایده که خداوند عناصر ابدی را سازماندهی کرد تا جهان را بیافریند ( به جای اینکه آن را بیافریند ) ، تعالی بالقوه بشریت، وجود ماقبل فانی، مقام اول و دوم، و کثرت خدایان.
تصور می شد که پاپیروس های کتاب ابراهیم در آتش سوزی بزرگ شیکاگو در سال ۱۸۷۱ گم شده است. با این حال، در سال ۱۹۶۶ چندین قطعه پاپیروس در آرشیو موزه هنر متروپولیتن نیویورک و بایگانی کلیسای LDS یافت شد. اکنون از آنها به عنوان پاپیروس جوزف اسمیت یاد می شود. پس از بررسی توسط مصر شناسان حرفه ای ( اعم از مورمون و غیره ) ، این قطعات به عنوان متون تشییع جنازه مصری، از جمله «اجازه تنفس حور» و «کتاب مردگان»، در میان دیگران، شناسایی شدند. [ ۱] اگرچه برخی از مدافعان مورمون از صحت کتاب ابراهیم دفاع می کنند، اما هیچ محقق دیگری آن را به عنوان یک متن باستانی نمی داند.