که بارش کبست آید و برگ خون
بزودی سر خویش بینی نگون.
فردوسی.
دگر کژی آرد بداد اندرون کبستش بود خوردن و آب خون.
فردوسی.
به شاخی همی یازی امروز دست که برگش بود زهر و بارش کبست.
فردوسی.
عیشهای بت پرستان تلخ کردی چون کبست روزهای دشمنان دین سیه کردی چو قار.
فرخی.
روز من گشت از فراق تو شب نوش من شد از آن دهانت کبست .
( فرهنگ اسدی چ عباس اقبال ص 45 ).
وین عیش چو قند کودکی راپیری چو کبست کرد و خربق.
ناصرخسرو.
نوش خواهی همی ز شاخ کبست عود جویی همی ز بیخ زرنگ.
مسعودسعد.
زین حریفان وفا و عهد مجوی از درخت کبست شهد مجوی.
سنائی.
لفظ او شیرین تری دعوی کند برانگبین این کسی داند که داند انگبین را از کبست.
سوزنی.
خاییده دهان جهانم چونیشکرای کاش نیشکر نیمی من کبستمی.
خاقانی.
گر انگبین دهدت روزگار غره مشوکه باز در دهنت همچنان کند که کبست.
سعدی.
منکر سعدی که ذوق عشق نداردنیشکرش در دهان تلخ کبست است.
سعدی.
|| زهر هلاهل. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ). || در مؤید الفضلاءپوست نیشکر را نیز گفته اند. ( برهان ). و رجوع به حنظل و کبسته و کبستو شود.