کاچک

لغت نامه دهخدا

کاچک. [ چ َ ] ( اِ ) تارک سر را گویند که فرق سر و میان سر باشد. ( برهان ) :
زخم خوردن بکاچک اندر رزم
خوشتر از طعنه عدو صدبار.
عزیز مشتملی ( فرهنگ نظام ).
|| ( اِ مصغر ) مصغر کاچه که زنخ باشد. ( آنندراج ) :
کاچک و ریشک و ثناخوانی
کبرک و عجبک و سخندانی.
سنائی ( از جهانگیری ).

فرهنگ عمید

فرق سر، تارک: زخم خوردن به کاچک اندر رزم / خوش تر از طعنهٴ عدو صد بار (عزیز مشتملی: لغت نامه: کاچک ).

گویش مازنی

/kaachek/ سکسکه - نفس نفس زدن ۳نفس آخر

پیشنهاد کاربران

بپرس