کاپادوکیا

کاپّادوکیا (Cappadocia)
غار- کلیساهای کنده شده در دل صخره ها
غار- کلیساهای کنده شده در دل صخره ها
غار- کلیساهای کنده شده در دل صخره ها
غار- کلیساهای کنده شده در دل صخره ها
غار- کلیساهای کنده شده در دل صخره ها
(یا: کَپدوکیه، در مآخذ اسلامی قَباذق) ناحیه ای باستانی در آسیای صغیر، در شرق مرکزی ترکیۀ کنونی. از دریای سیاه تا کوه های توروس امتداد دارد. این سرزمین از حدود ۱۷۵۰پ م تا قرن ۷پ م کانون دولت هیتی بود. سپس ایرانیان آن را گرفتند و به دو قسمت شمالی (پونتوس) و جنوبی (کاپادوکیا) تقسیم کردند. بعد از پیروزی اسکندر مقدونی بر ایرانیان (قرن ۴پ م)، کاپادوکیا مستقل شد و تا قرن ۴م موقعیت خود را حفظ کرد. در قرن ۱۷، رومیان آن را به قلمرو خود منضم کردند. تیگران ارمنی، داماد مهرداد ششم اشکانی، در ۹۳م آن جا را تصرف کرد، اما کورنلیوس سولا، سردار رومی، شهر را بازپس گرفت. پایتخت کاپادوکیا، مازاکا (قیصریۀ کنونی در ترکیه) بود. جورج قدیس، معروف به اژدهاکُش، مردم ناحیه را مسیحی کرد. کاپادوکیا مرکز مهم تجارت برده بود و اسب ها، گله های بزرگ گوسفند و معادن نقره، نمک، و کوارتز آن شهرت داشت. جمعیت آن را مادها، لیدیان، فریگیان، و یونانیان تشکیل می دادند. داریوش اول هخامنشی (۵۲۲ـ۴۸۶م) در کتیبه هایش آناتولی مرکزی را کَتَه پَه توکَه و آناتولی غربی را سِپَردا (ساردیس یا سارد) می نامد. شهر تاریخی قونیه در کاپادوکیا قرار دارد. این ناحیه بیش از ۶۰۰ غار ـ کلیسای بیزانسی دارد که در تخته سنگ های آتشفشانی حفر شده اند و قدمت آن ها به قرون ۱۰ و ۱۱م می رسد.