کاوشگر پایونیر

کاوشگر پایونیر (Pioneer probe)
هر یک از کاوشگرهای فضاییِ منظومۀ خورشیدی که ایالات متحدۀ امریکا، از ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۸، به فضا پرتاب کرد. پایونیرهای ۱ تا ۳، که در ۱۹۵۸ پرتاب شدند، به کاوش ماه اختصاص داشتند. پرتاب پایونیر ۲ با شکست مواجه شد و پایونیرهای ۱ و ۳ هم به هدف نرسیدند، ولی کمربندهای تابشی وان آلن۱ را اندازه گیری کردند. پایونیر ۴، بعد از گذر از کنار ماه، شروع به مدارپیمایی بر گرد خورشید کرد. پایونیر ۵ (۱۹۶۰) نخستین کاوشگر از این مجموعه بود که باد خورشیدی۲ بین سیاره ها را بررسی کرد. پایونیرهای ۶ (۱۹۶۵)، ۷ (۱۹۶۶)، ۸ (۱۹۶۷)، و ۹ (۱۹۶۸) به مدارهایی بر گرد خورشید فرستاده شدند و به دیدبانی فعالیت خورشیدی پرداختند. پایونیر ۱۰، که در مارس ۱۹۷۲ پرتاب شد، نخستین کاوشگری بود که در دسامبر ۱۹۷۳ به مشتری۳ رسید و در ۱۹۸۳، منظومۀ خورشیدی۴ را ترک کرد. پایونیر ۱۱، پرتاب شده در آوریل ۱۹۷۳، در دسامبر ۱۹۷۳ به مشتری، و برای نخستین بار در ۱۹۷۹ به زحل۵ رسید. سازمان ملی هوافضا (ناسا)۶ در آوریل ۱۹۹۷ به کار پایونیر ۱۰ پایان داد. فعالیت این کاوشگر برای ۲۵ سال ادامه داشت و تا فاصلۀ ۱۰میلیارد کیلومتری خورشید پیش رفته بود. کار پایونیر ۱۱ در ۱۹۹۵ خاتمه یافت. پایونیرهای ۱۰ و ۱۱ حامل لوح پیام هایی از زمین برای سایر تمدن هایی اند که احتمال می رود در ستارگان دیگر پدید آمده باشند. کاوشگرهای پایونیر زهره۷ در ماه های مه و اوت ۱۹۷۸ پرتاب شدند. یکی از آن ها به دور زهره مدارپیمایی کرد و دیگری سه کاونده را به سطح این سیاره فرستاد. پایونیر مدارپیما سرانجام در ۱۹۹۲ در جوّ زهره سوخت.
Van Allen radiation beltssolar windJupiterSolar SystemSaturnNational Aeronautics and Space Administration (NASA)Venus