کاهی کابُلی، محمّد (سمرقند ۸۶۸/۸۷۸ـ آگره ۹۸۸ق)
(یا: کاهی میانکالی، ابوالقاسم) شاعر ایرانی. اصلش از گلستانۀ اصفهان بود. یکی از نیاکانش با اردوی تیمور به سمرقند رفت. کاهی علوم مقدماتی را در سمرقند و بخارا فراگرفت. در پانزده سالگی به هرات رفت و نزد عبدالرحمان جامی درس خواند و در سلک صوفیان نقشبندیه درآمد. دیر زمانی در کابل زیست. دوبار به هند رفت. در سفر نخست به هند، به حلقۀ مریدان هاشمی کرمانی ( ـ ۹۴۸ق) پیوست و برخی از امرای آن سامان را ستود. در سفر دوم او به هند (۹۶۱ـ ۹۸۸ق) در آگره و دهلی اقامت کرد و از شاعران برجستۀ دستگاه همایون و اکبر گورکانی بود. در تفسیر، کلام، عرفان، معماری، هیئت، تاریخ و موسیقی نیز دست داشت. از آثارش: دیوان که به کوشش هادی حسن چاپ شده است (کلکته، ۱۹۵۶)؛ گل افشان به تقلید از بوستان سعدی؛ رساله ای منظوم در معما بر وزن حدیقۀ سنایی.
(یا: کاهی میانکالی، ابوالقاسم) شاعر ایرانی. اصلش از گلستانۀ اصفهان بود. یکی از نیاکانش با اردوی تیمور به سمرقند رفت. کاهی علوم مقدماتی را در سمرقند و بخارا فراگرفت. در پانزده سالگی به هرات رفت و نزد عبدالرحمان جامی درس خواند و در سلک صوفیان نقشبندیه درآمد. دیر زمانی در کابل زیست. دوبار به هند رفت. در سفر نخست به هند، به حلقۀ مریدان هاشمی کرمانی ( ـ ۹۴۸ق) پیوست و برخی از امرای آن سامان را ستود. در سفر دوم او به هند (۹۶۱ـ ۹۸۸ق) در آگره و دهلی اقامت کرد و از شاعران برجستۀ دستگاه همایون و اکبر گورکانی بود. در تفسیر، کلام، عرفان، معماری، هیئت، تاریخ و موسیقی نیز دست داشت. از آثارش: دیوان که به کوشش هادی حسن چاپ شده است (کلکته، ۱۹۵۶)؛ گل افشان به تقلید از بوستان سعدی؛ رساله ای منظوم در معما بر وزن حدیقۀ سنایی.