کاهکشان

لغت نامه دهخدا

کاهکشان. [ ک َ / ک ِ ] ( نف مرکب ، ق مرکب ) کشاننده کاه. کشنده کاه.در حال کشیدن کاه. || ( اِ مرکب ) مجره. هندوان راه بهشت خوانند و پارسیان راه کاهکشان و آن ازجمله شدن بسیار ستارگان است از قبیل ستارگان ابری واین جمله بتقریب بر دایره بزرگ است که بر دو برج جوزا و قوس همی گذرد هرچند که جایی تنگ شود جایی ستبر. چیزی به شکل جاده در آسمان از ستاره های خرد باهم آمیخته که به شبها گاهی بنظر می آید. گویند که آن مشابه است به خطی که بر زمین نرم از کاه و خاک کشیدن پیدا آید. ( غیاث ). و آن را به عربی مجره گویند. ( برهان ). ام السماء. مجره. راه مکه. کهکشان. ( یادداشت مؤلف ). و آن را راه مکه از این جهت گویند که کاروانیان شبها از روی آن به راه خود ادامه میدادند :
راست بر چرخ راه کاهکشان
همچو گیسوی زنگیان به نشان.
عنصری.
از بس که در این راه ز انگور کشانند
این راه رز ایدون چو ره کاهکشان است.
منوچهری.
رجوع به کهکشان و کاهکش شود.

فرهنگ فارسی

کشاننده کاه کهکشان

فرهنگ عمید

= کهکشان

پیشنهاد کاربران

بپرس