کاهبن

لغت نامه دهخدا

کاهبن. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) بن کاه. ساقه وتنه خشک شده گندم و جو. ساقه های درهم شکسته غلات از قبیل گندم و جو و ارزن و برنج و جز آن که اهالی دارالمرز کلش نامند. ( ناظم الاطباء ). || میدانی که این ساقه ها را در آن ریزند. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

بن کاه ساقه و تنه خشک شده گندم و جو

مترادف ها

stubble (اسم)
پوشال، کزل، کلش، ته ریش، کاهبن، ریش زبر، موی نتراشیده

پیشنهاد کاربران

بپرس