کانکتور موزی

کانکتور موزی ( معمولاً فیش موزی برای نر، سوکت موزی یا جک موزی برای مادگی ) یک اتصال دهنده الکتریکی تک سیم ( یک رسانا ) است که برای اتصال سیم ها به تجهیزات استفاده می شود. اصطلاح کانکتور ۴ میلی متری نیز به خصوص در اروپا استفاده می شود، اگرچه همه کانکتورهای موزی با قطعات ۴ میلی متری جفت نمی شوند و اتصالات موز ۲ میلی متری وجود دارد. سبک های مختلفی از اتصال دهنده های شاخه ای موزی وجود دارد که همگی بر اساس مفهوم فنر فلزی است که نیروی بیرونی را به جک استوانه ای فنر نشده اعمال می کند تا یک فروکردن راحت با رسانایی الکتریکی خوب ایجاد کند. انواع متداول عبارتند از: یک پایه توپر که از طول شکافته شده و کمی باز شده، یک نوک فنر چهار برگی، یک استوانه با فنر تک برگ در یک طرف، یک دسته سیم سفت، یک پایه مرکزی که توسط یک استوانه چند - شکاف احاطه شده با یک فنر مرکزی، برآمدگی، یا ورق فلزی ساده که به شکل یک استوانه تقریباً کامل نوردشده است. فیش ها اغلب برای مخطوم کردن سیم های رابط برای تجهیزات تست الکترونیکی مانند واحدهای منبع تغذیه آزمایشگاهیاستفاده می شوند، در حالی که فیش های موزی روکش دار در سَرهای پروب مولتی متر رایج هستند.
اختراع فیش توسط دو نهاد ادعا شده است. شرکت هیرشمن ادعا می کند که توسط ریچارد هیرشمن در سال ۱۹۲۴ اختراع[ ۱] است. یک ادعای رقابتی برای شرکت رادیویی جنرال ارائه شده است که بیان می کند: "۱۹۲۴: جن راد فیش موزی را توسعه داد - جایگزین فیش های پایه ای، این فناوری اتصال دهنده با فنر بارگذاری شده است…» و اینکه «در سال ۱۹۲۴ توسط GR در این کشور معرفی شد». [ ۲]
در سال ۱۹۲۹، ریچارد هیرشمن حق ثبت اختراع برای فیش موزی بهبودیافته را دریافت کرد. [ ۳] این ثبت اختراع یک فیش موزی را توصیف می کند که فقط از دو قسمت تشکیل شده است. عدم نیاز به پیچ کوچک برای نگه داشتن سیم در جای خود، مانند Bananensteckern معمولی ( فیش های موزی ) ، به عنوان مزیت این اختراع ارائه شده است.