کانون فرهنگی و هنری چاووش یک انجمن موسیقی بود که در دهه ۱۳۵۰ با تلاش محمدرضا لطفی و حمایت های هوشنگ ابتهاج و همراهی حسین علیزاده شکل گرفت و مجموعه آلبوم های چاووش که شامل ۱۲ آلبوم موسیقی ( به طور رسمی ۱۰ آلبوم ) می شد، با نام های چاووش ۱ الی ۱۲ منتشر و وارد بازار کرد. آلبوم های ابتدایی و انتهایی این کانون مطلقاً هنری هستند ولی مجموعه های ۲ تا ۸ بسیار تحت تأثیر فضای سیاسی ایران در دوران انقلاب ۱۳۵۷ بود. آلبوم های چاووش از مهم ترین و تأثیرگذارترین عوامل در جهت حرکت رو به جلو در موسیقی سنتی ایرانی به حساب می آید.
... [مشاهده متن کامل]
آثار کانون چاووش هم از جایگاه اجتماعی – سیاسی مهمی بهره مند هستند و هم از دیدگاه موسیقایی تحول و پیشرفت مهمی در زمینه موسیقی سنتی ایران به وجود آوردند که تأثیر مهمی هم در سبک و شیوه اجرایی ( چه نوازندگی چه خوانندگی ) ، هم در نوع رویکرد به یک قطعه موسیقایی به مثابه یک کل، هم در شیوه رنگ آمیزی و صدادهی ارکستر و به ویژه در تلاش برای استفاده از تکنیک چندصدایی نویسی در موسیقی سنتی ایرانی گذاشت.
کانون چاووش پس از استعفای دسته جمعی موسیقی دانان سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران از جمله گروه شیدا، به دلیل فضای سیاسی سال ۱۳۵۷ و به ویژه واقعه ۱۷ شهریور، شکل گرفت. این موسیقی دانان به نام جریان احیا نامیده شده بودند و تحت حمایت رضا قطبی رئیس وقت رادیو تلویزیون بودند. پس از استعفا از رادیو به کار خود در کانون چاووش ادامه دادند. کانون چاووش شامل گروه شیدا به سرپرستی و آهنگ سازی محمدرضا لطفی و گروه عارف با آهنگ سازان آوانگاردی مانند حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان بود.
گروه های عارف و شیدا زیر نظر کانون چاووش تا قبل از ۲۲ بهمن ۵۷ به طور مخفیانه آثاری تولید می کردند از جمله سه سرود شب نورد ( برادر نوجوونه، باصدای استاد محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۲ ) ، آزادی ( آن زمان که بنهادم، باصدای شهرام ناظری، در آلبوم چاووش ۲ ) و سپیده ( ایران ای سرای امید، باصدای محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۶ ) . محمد رضا لطفی در بولتن آوای شیدا می نویسد این سرودها در زیر زمین خانه مسکونی او تولید می شد و در همان جا نوار کاست آن تکثیر می شد. سپس آلبوم های چاووش شامل چاووش ۱، چاووش ۲، چاووش ۳، چاووش ۴، چاووش ۵، چاووش ۶، چاووش ۷، چاووش ۸، چاووش ۹، چاووش ۱۰، چاووش ۱۱، و چاووش ۱۲ منتشر شدند.
... [مشاهده متن کامل]
آثار کانون چاووش هم از جایگاه اجتماعی – سیاسی مهمی بهره مند هستند و هم از دیدگاه موسیقایی تحول و پیشرفت مهمی در زمینه موسیقی سنتی ایران به وجود آوردند که تأثیر مهمی هم در سبک و شیوه اجرایی ( چه نوازندگی چه خوانندگی ) ، هم در نوع رویکرد به یک قطعه موسیقایی به مثابه یک کل، هم در شیوه رنگ آمیزی و صدادهی ارکستر و به ویژه در تلاش برای استفاده از تکنیک چندصدایی نویسی در موسیقی سنتی ایرانی گذاشت.
کانون چاووش پس از استعفای دسته جمعی موسیقی دانان سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران از جمله گروه شیدا، به دلیل فضای سیاسی سال ۱۳۵۷ و به ویژه واقعه ۱۷ شهریور، شکل گرفت. این موسیقی دانان به نام جریان احیا نامیده شده بودند و تحت حمایت رضا قطبی رئیس وقت رادیو تلویزیون بودند. پس از استعفا از رادیو به کار خود در کانون چاووش ادامه دادند. کانون چاووش شامل گروه شیدا به سرپرستی و آهنگ سازی محمدرضا لطفی و گروه عارف با آهنگ سازان آوانگاردی مانند حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان بود.
گروه های عارف و شیدا زیر نظر کانون چاووش تا قبل از ۲۲ بهمن ۵۷ به طور مخفیانه آثاری تولید می کردند از جمله سه سرود شب نورد ( برادر نوجوونه، باصدای استاد محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۲ ) ، آزادی ( آن زمان که بنهادم، باصدای شهرام ناظری، در آلبوم چاووش ۲ ) و سپیده ( ایران ای سرای امید، باصدای محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۶ ) . محمد رضا لطفی در بولتن آوای شیدا می نویسد این سرودها در زیر زمین خانه مسکونی او تولید می شد و در همان جا نوار کاست آن تکثیر می شد. سپس آلبوم های چاووش شامل چاووش ۱، چاووش ۲، چاووش ۳، چاووش ۴، چاووش ۵، چاووش ۶، چاووش ۷، چاووش ۸، چاووش ۹، چاووش ۱۰، چاووش ۱۱، و چاووش ۱۲ منتشر شدند.
