کانولای بینی

کانول بینی ( NC ) وسیله ای است که برای انتقال اکسیژن درمانی یا افزایش جریان هوا به بیمار یا شخصی که نیاز به کمک تنفسی دارد استفاده می شود. این وسیله از یک لوله سبک تشکیل شده است که در یک طرف آن به دو شاخه که در سوراخ بینی قرار گرفته و از آن مخلوطی از هوا و اکسیژن جریان دارد تقسیم می شود. انتهای دیگر این لوله از طریق حسگر جریان به یک منبع اکسیژن مانند ژنراتور قابل حمل اکسیژن یا اتصال دیواره در بیمارستان وصل می شود. کانول به طور کلی از طریق لوله ای که به گوش های بیمار وصل می شود یا یک پیشانی الاستیک متصل می شود، به بیمار وصل می شود. اولین و پرمصرف ترین شکل کانول بینی بینی بزرگسالان، حاوی با جریان 1 - 6لیتر اکسیژن در دقیقi و جریان اکسیژن دمی 22 تا 44 درصد است.
از مزایا این نوع وسیله برای اکسیژن تراپی میتوان به راحت بودن ان برای یبیمار به جهت سرفه کردن و غذا خوردن و به اسانی صحبت کردن ، استفاده اسان ، . . و از مهایب ان میتوان به احتمال اسیب به مخاط بینی ، به علت اینکه ممکن است تنفس دهانی نیز داشته باشد ممکن است غلظت اکسیژن مناسبی به بیمار نرسد ، ایجاد زخم در طولانی مدت در پشت گوش ، . . .
کانول هایی که دارای قلاب های کوچک ترند برای کودکان یا نوزادان هستند، و می توانند کمتر از یک لیتر در دقیقه را تحمل کنند.
کانول بینی توسط ویلفرد جونز اختراع شد و در سال ۱۹۴۹ توسط کارفرمای خود، BOC ثبت اختراع شد.