کانریو هیگااونا ( هیگاشیونا ) ( به ژاپنی: 東恩納 寛量 ) ( دهم مارس ۱۸۵۳ - دسامبر ۱۹۱۶ ) ، در خانواده ای که بازرگان هیزم بودند ( هیزم کالایی گرانبها در جزایر ریوکیو به حساب می آمد. ) در نیشیشین واقع در ناهای اوکیناوا به دنیا آمد. او سبکی رزمی را به وجود آورد که پس از وی شاگردش ( چوجون میاگی ) آنرا گوجوریو نامید.
نام خانوادگی او در زبان اوکیناوایی، هیگااونا و در زبان ژاپنی، هیگاشیونا خوانده می شود. در متون غربی هر دو را استفاده می کنند. او فامیلی بزرگرتر از خود با نام کانریوو هیگااونا داشت که در هیگاشیمورا زندگی می کرد و با عنوان هیگاشیونا شرق شناخته می شد، در مقابل کانریو که او را هیگااونا غرب می نامیدند.
او در ۱۸۶۷ یادگیری بوکس مشت راهب ( لوهان کوآن ) را از سیشو آراکاکی که مترجم دربار پادشاهی ریوکیو بود شروع کرد. در آن زمان به جای واژه کاراته از ته ( Te، به معنای دست ) برای نامیدن تمام هنرهای رزمی استفاده می شد و تنها طبقه بندی هنرهای رزمی بر اساس مکان تمرین آنها بود. ( ناهاته، شوری ته و توماری ته که همه با عنوان اوکیناواته شناخته می شدند. ) در سپتامبر ۱۸۷۰، او با کمک یوشیما اودون چومئی به بهانه حضور در پکن به عنوان مترجم زبان اوکیناوایی مقامات، موفق به گرفتن جواز سفر به فوژو شد. در مارس ۱۸۷۳ او به فوژو در استان فوجیان چین رفت. آراکاکی یکی از اساتید هنرهای رزمی فوژو با نام کوجو تایتی به هیگااونا معرفی کرده بود. هیگااونا به یادگیری هنرهای رزمی چینی نزد اساتید چینی ادامه داد و احتمالاً در چهار سال اول نزد اساتیدی چون وای ژین جیان، کوجو تاتای، ایواه به یادگیری پرداخت. وی سپس از روروکو ( که با نام های ریوریوکو یا لولوکو هم نامیده شده است. نام او هیچگاه ثبت نشد چون کانریو هیگااونا سواد نواشت. نام واقعی او ممکن است ژی ژونگ ژیانگ باشد که پایه گذار کونگ فوی درنای فریادکش بود ) . چنین گفته اند که[ ۱] کانریو سال های متمادی در خانه استاد ریوریوکو به کارهای طاقت فرسا می پرداخت تا اینکه روزی دختر استاد را از سیل نجات داد و در عوض از او تقاضای یادگیری کونگ فو را کرد. استاد هیگااونا در دهه ۱۸۸۰ به اوکیناوا بازگشت و به پیشه بازرگانی خانوادگی خود پرداخت. او به آموزش هنرهای رزمی در ناها و اطراف آن نیز پرداخت. او همچنین به آموزش هنر رزمی به پسران یوشیما اودون چومئی نیز پرداخت. روش او از این جنبه متمایز بود که همزمان به تکنیک های سخت ( گو - نو ) و تکنیک های نرم ( جو - نو ) می پرداخت. او به اندازه ای مشهور شد که روش ناهاته را با نام او می شناختند. استاد هیگااونا کاتای سانچین را با قدرت اجرا کرده تا حدی که شاگردان او گفته اند سطح چوبی اتاق در زیر پای او بر اثر نیروی پنجه پایش داغ می شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنام خانوادگی او در زبان اوکیناوایی، هیگااونا و در زبان ژاپنی، هیگاشیونا خوانده می شود. در متون غربی هر دو را استفاده می کنند. او فامیلی بزرگرتر از خود با نام کانریوو هیگااونا داشت که در هیگاشیمورا زندگی می کرد و با عنوان هیگاشیونا شرق شناخته می شد، در مقابل کانریو که او را هیگااونا غرب می نامیدند.
او در ۱۸۶۷ یادگیری بوکس مشت راهب ( لوهان کوآن ) را از سیشو آراکاکی که مترجم دربار پادشاهی ریوکیو بود شروع کرد. در آن زمان به جای واژه کاراته از ته ( Te، به معنای دست ) برای نامیدن تمام هنرهای رزمی استفاده می شد و تنها طبقه بندی هنرهای رزمی بر اساس مکان تمرین آنها بود. ( ناهاته، شوری ته و توماری ته که همه با عنوان اوکیناواته شناخته می شدند. ) در سپتامبر ۱۸۷۰، او با کمک یوشیما اودون چومئی به بهانه حضور در پکن به عنوان مترجم زبان اوکیناوایی مقامات، موفق به گرفتن جواز سفر به فوژو شد. در مارس ۱۸۷۳ او به فوژو در استان فوجیان چین رفت. آراکاکی یکی از اساتید هنرهای رزمی فوژو با نام کوجو تایتی به هیگااونا معرفی کرده بود. هیگااونا به یادگیری هنرهای رزمی چینی نزد اساتید چینی ادامه داد و احتمالاً در چهار سال اول نزد اساتیدی چون وای ژین جیان، کوجو تاتای، ایواه به یادگیری پرداخت. وی سپس از روروکو ( که با نام های ریوریوکو یا لولوکو هم نامیده شده است. نام او هیچگاه ثبت نشد چون کانریو هیگااونا سواد نواشت. نام واقعی او ممکن است ژی ژونگ ژیانگ باشد که پایه گذار کونگ فوی درنای فریادکش بود ) . چنین گفته اند که[ ۱] کانریو سال های متمادی در خانه استاد ریوریوکو به کارهای طاقت فرسا می پرداخت تا اینکه روزی دختر استاد را از سیل نجات داد و در عوض از او تقاضای یادگیری کونگ فو را کرد. استاد هیگااونا در دهه ۱۸۸۰ به اوکیناوا بازگشت و به پیشه بازرگانی خانوادگی خود پرداخت. او به آموزش هنرهای رزمی در ناها و اطراف آن نیز پرداخت. او همچنین به آموزش هنر رزمی به پسران یوشیما اودون چومئی نیز پرداخت. روش او از این جنبه متمایز بود که همزمان به تکنیک های سخت ( گو - نو ) و تکنیک های نرم ( جو - نو ) می پرداخت. او به اندازه ای مشهور شد که روش ناهاته را با نام او می شناختند. استاد هیگااونا کاتای سانچین را با قدرت اجرا کرده تا حدی که شاگردان او گفته اند سطح چوبی اتاق در زیر پای او بر اثر نیروی پنجه پایش داغ می شده است.
wiki: کانریو هیگااونا