کانتونی ( چینی ساده شده: 广东话، چینی سنتی: 廣東話، ییل: Gwóngdūng wá ) گونه رسمی و معیار زبان چینی یوئی است که از شهر گوانگ ژو ( کانتون ) و مناطق اطرافش در جنوب شرق چین ریشه گرفته و زبان گفتاری بیش از ۸۰ میلیون نفر در این مناطق است. گرچه گویشوران این زبان دارای فهم متقابل نسبت به سایر گویشوران زبان های یوئی نیستند، گاه عبارت کانتونی برای کل زبان های این خانواده استفاده می شود.
کانتونی بخشی حیاتی و جدانشدنی از هویت فرهنگی گویشورانش در جنوب شرق چین، هنگ کنگ، ماکائو و همین طور جوامع دور از وطن است. در سرزمین اصلی چین کانتونی زبان میانجی استان گوانگ دونگ ( به دلیل اینکه زبان بیشینه در دلتای رود مروارید است ) و مناطق همجوار همچون گوانگشی است. کانتونی زبان بیشینه و رسمی هنگ کنگ و ماکائو نیز به شمار می رود و همچنین در میان جوامع چینی آسیای جنوب شرقی ( بیشتر ویتنام، مالزی، سنگاپور و در حد کمتری کامبوج ) و جهان غرب کاربرد دارد.
گرچه کانتونی واژگان مشترک بسیاری با ماندارین دارد، اما به دلیل تفاوت در واژگان و همین طور دستور زبان و تلفظ، سخنوران این دو زبان چینی دارای فهم متقابل نسبت به یکدیگر نیستند. ساختار جمله، به ویژه مکان قرارگیری فعل، گاهی بین این دو نوع متفاوت است. تفاوت قابل توجهی بین کانتونی و ماندارین در چگونگی نوشتن واژگان است؛ هر دو زبان به صورت کلمه به کلمه نوشته می شوند، اما تعداد کمی از سخنوران کانتونی از شکل همه واژگان نوشتاری کانتونی آگاهی دارند و به ناچار از واژگان ماندارین استفاده می کنند؛ بنابراین یک گونه نوشتاری رسمی کانتونی که بیشتر شبیه به گونه نوشتاری ماندارین است، کاربرد دارد. [ ۳] [ ۴] در نتیجه یک متن کانتونی و یک متن ماندارین ممکن است شبیه به نظر برسند اما به صورت متفاوتی تلفظ شوند.
در زبان فارسی همچون انگلیسی از نام کانتونی برای نام این زبان استفاده می شود که کمی مبهم است. خود کانتونی گویشی از این زبان است که در کانتون یا همان گوانگ ژو رایج است. کانتونی همچنین می تواند به کل خانواده زبان های چینی یوئی ( 粵語؛ 粤语؛ Yuhtyúh ) که علاوه بر کانتونی، شامل زبان هایی همچون تایشانی و گائویانگی است نیز اشاره کند. با توجه به چیرگی کانتونی بر سایر زبان های یوئی، گاه به آن «کانتونی معیار» ( 標準粵語؛ 标准粤语؛ Bīujéun Yuhtyúh ) نیز می گویند.
به طور تاریخی، سخنوران این زبان به آن «زبان کانتون» یا «زبان گوانگ ژو» ( 廣州話؛ 广州话؛ Gwóngjāu wá ) می گفتند. امروزه این اصطلاح خارج از گوانگ ژو چندان کاربرد ندارد. در گوانگ دونگ و گوانگشی مردم به آن «گفتار مرکز استان» ( 省城話؛ 省城话؛ Sáangsìng wá ) یا «گفتار دشت» ( 白話؛ 白话؛ Baahkwá ) می گویند. در مجامع علمی، به این زبان «گفتار بخش کانتون» ( 廣府話؛ 广府话؛ Gwóngfú wá ) گفته می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکانتونی بخشی حیاتی و جدانشدنی از هویت فرهنگی گویشورانش در جنوب شرق چین، هنگ کنگ، ماکائو و همین طور جوامع دور از وطن است. در سرزمین اصلی چین کانتونی زبان میانجی استان گوانگ دونگ ( به دلیل اینکه زبان بیشینه در دلتای رود مروارید است ) و مناطق همجوار همچون گوانگشی است. کانتونی زبان بیشینه و رسمی هنگ کنگ و ماکائو نیز به شمار می رود و همچنین در میان جوامع چینی آسیای جنوب شرقی ( بیشتر ویتنام، مالزی، سنگاپور و در حد کمتری کامبوج ) و جهان غرب کاربرد دارد.
گرچه کانتونی واژگان مشترک بسیاری با ماندارین دارد، اما به دلیل تفاوت در واژگان و همین طور دستور زبان و تلفظ، سخنوران این دو زبان چینی دارای فهم متقابل نسبت به یکدیگر نیستند. ساختار جمله، به ویژه مکان قرارگیری فعل، گاهی بین این دو نوع متفاوت است. تفاوت قابل توجهی بین کانتونی و ماندارین در چگونگی نوشتن واژگان است؛ هر دو زبان به صورت کلمه به کلمه نوشته می شوند، اما تعداد کمی از سخنوران کانتونی از شکل همه واژگان نوشتاری کانتونی آگاهی دارند و به ناچار از واژگان ماندارین استفاده می کنند؛ بنابراین یک گونه نوشتاری رسمی کانتونی که بیشتر شبیه به گونه نوشتاری ماندارین است، کاربرد دارد. [ ۳] [ ۴] در نتیجه یک متن کانتونی و یک متن ماندارین ممکن است شبیه به نظر برسند اما به صورت متفاوتی تلفظ شوند.
در زبان فارسی همچون انگلیسی از نام کانتونی برای نام این زبان استفاده می شود که کمی مبهم است. خود کانتونی گویشی از این زبان است که در کانتون یا همان گوانگ ژو رایج است. کانتونی همچنین می تواند به کل خانواده زبان های چینی یوئی ( 粵語؛ 粤语؛ Yuhtyúh ) که علاوه بر کانتونی، شامل زبان هایی همچون تایشانی و گائویانگی است نیز اشاره کند. با توجه به چیرگی کانتونی بر سایر زبان های یوئی، گاه به آن «کانتونی معیار» ( 標準粵語؛ 标准粤语؛ Bīujéun Yuhtyúh ) نیز می گویند.
به طور تاریخی، سخنوران این زبان به آن «زبان کانتون» یا «زبان گوانگ ژو» ( 廣州話؛ 广州话؛ Gwóngjāu wá ) می گفتند. امروزه این اصطلاح خارج از گوانگ ژو چندان کاربرد ندارد. در گوانگ دونگ و گوانگشی مردم به آن «گفتار مرکز استان» ( 省城話؛ 省城话؛ Sáangsìng wá ) یا «گفتار دشت» ( 白話؛ 白话؛ Baahkwá ) می گویند. در مجامع علمی، به این زبان «گفتار بخش کانتون» ( 廣府話؛ 广府话؛ Gwóngfú wá ) گفته می شود.
wiki: کانتونی