کانْتِلِه ( فنلاندی: ) یا کانِّل ( فنلاندی: ) از سازهای زخمه ای سنتی فنلاندی و کارلیایی است که به همراه کانل استونیایی، کوکل لتونی، کانکل لیتوانیایی و گاسلی روسی متعلق به خانواده سازهای زهی جنوب شرقی بالتیک است. [ ۱]
سازهای مدرن با ۱۵ سیم یا کمتر معمولاً بیشتر از اشکال سنتی الگوبرداری می شوند و بر خلاف کانتل کنسرت مدرن، دسته بندی سازهایی را تشکیل می دهند که به نام کانتله کوچک شناخته می شوند.
قدیمی ترین اشکال کانتله دارای پنج یا شش رشته موی اسب و بدنه ای چوبی است که از یک تکه تراشیده شده است. سازهای مدرن تر دارای سیم های فلزی و اغلب بدنه ای هستند که از چندین قطعه ساخته شده است. کانتله سنتی نه خرک دارد و نه شیطانک، سیم ها مستقیماً از میخ های کوک به یک میله فلزی ( واراس ) که در براکت های چوبی ( پونسی ) قرار گرفته است، کشیده می شوند. این چنین ساختاری اگرچه از نظر آکوستیک کارآمد نیست، اما این ساختار بخشی از صدای متمایزساز است. [ ۲]
یک کانتل کنسرت مدرن می تواند تا ۴۰ سیم داشته باشد. وضعیت نواختن کانتل کنسرت و کانتل کوچک معکوس است: برای یک کانتل کوچک، بلندترین سیم های کم صدا از بدن نوازنده دورتر هستند، در حالی که برای کانتل کنسرت این طرف ساز نزدیک ترین و کوتاه ترین سیم است. رشته های با صدای بلند در دورترین فاصله قرار دارند. نسخه های کنسرت دارای یک مکانیسم سوئیچ ( شبیه به اهرم های نیمه تون در یک چنگ سنتی مدرن ) برای ساختن تیز و تخت، یک نوآوری در نوازندگی توسط پل سالمینن در دهه ۱۹۲۰ است.
کانتله صدای زنگوله ای متمایز دارد. کانتل فنلاندی به طور کلی دارای یک گام دیاتونیک است، اگرچه کانتل های کوچک با سیم های بین ۵ تا ۱۵ اغلب به حالت شکاف کوک می شوند، یک سیم هفتم را از دست می دهند با کمترین صدایی که تا یک چهارم زیرپایه کوک می شود. نوازنده ها کانتل را در دامان خود یا روی یک میز کوچک نگه می دارند. دو روش اصلی نواختن وجود دارد، زخمه زدن با انگشتان یا استفاده از ابزاری مثل چوب کبریت به سیم ها بدون توقف. کانتل های کوچک و کانتل های کنسرت دارای رپرتوارهای متفاوت، هرچند مرتبط هستند.
از اواسط قرن بیستم، پیشرفت های قوی برای کانتله در فنلاند وجود داشته است که با تلاش نوازندگان مدرنی مانند مارتی پوکلا در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شروع شد. آموزش نواختن ساز از مدارس و مؤسسات موسیقی شروع می شود تا هنرستان ها و آکادمی سیبلیوس که تنها دانشگاه موسیقی در فنلاند و محل تحقیقات دکتری قابل توجه در موسیقی سنتی، کلاسیک غربی و الکترونیک است. همچنین یک کانتله الکتریک اخیرا توسعه داده شده است که از پیکاپ هایی شبیه به گیتارهای الکتریک استفاده می کند که در میان نوازندگان هوی متال فنلاندی مانند آمورفیس محبوبیت پیدا کرده است. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسازهای مدرن با ۱۵ سیم یا کمتر معمولاً بیشتر از اشکال سنتی الگوبرداری می شوند و بر خلاف کانتل کنسرت مدرن، دسته بندی سازهایی را تشکیل می دهند که به نام کانتله کوچک شناخته می شوند.
قدیمی ترین اشکال کانتله دارای پنج یا شش رشته موی اسب و بدنه ای چوبی است که از یک تکه تراشیده شده است. سازهای مدرن تر دارای سیم های فلزی و اغلب بدنه ای هستند که از چندین قطعه ساخته شده است. کانتله سنتی نه خرک دارد و نه شیطانک، سیم ها مستقیماً از میخ های کوک به یک میله فلزی ( واراس ) که در براکت های چوبی ( پونسی ) قرار گرفته است، کشیده می شوند. این چنین ساختاری اگرچه از نظر آکوستیک کارآمد نیست، اما این ساختار بخشی از صدای متمایزساز است. [ ۲]
یک کانتل کنسرت مدرن می تواند تا ۴۰ سیم داشته باشد. وضعیت نواختن کانتل کنسرت و کانتل کوچک معکوس است: برای یک کانتل کوچک، بلندترین سیم های کم صدا از بدن نوازنده دورتر هستند، در حالی که برای کانتل کنسرت این طرف ساز نزدیک ترین و کوتاه ترین سیم است. رشته های با صدای بلند در دورترین فاصله قرار دارند. نسخه های کنسرت دارای یک مکانیسم سوئیچ ( شبیه به اهرم های نیمه تون در یک چنگ سنتی مدرن ) برای ساختن تیز و تخت، یک نوآوری در نوازندگی توسط پل سالمینن در دهه ۱۹۲۰ است.
کانتله صدای زنگوله ای متمایز دارد. کانتل فنلاندی به طور کلی دارای یک گام دیاتونیک است، اگرچه کانتل های کوچک با سیم های بین ۵ تا ۱۵ اغلب به حالت شکاف کوک می شوند، یک سیم هفتم را از دست می دهند با کمترین صدایی که تا یک چهارم زیرپایه کوک می شود. نوازنده ها کانتل را در دامان خود یا روی یک میز کوچک نگه می دارند. دو روش اصلی نواختن وجود دارد، زخمه زدن با انگشتان یا استفاده از ابزاری مثل چوب کبریت به سیم ها بدون توقف. کانتل های کوچک و کانتل های کنسرت دارای رپرتوارهای متفاوت، هرچند مرتبط هستند.
از اواسط قرن بیستم، پیشرفت های قوی برای کانتله در فنلاند وجود داشته است که با تلاش نوازندگان مدرنی مانند مارتی پوکلا در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شروع شد. آموزش نواختن ساز از مدارس و مؤسسات موسیقی شروع می شود تا هنرستان ها و آکادمی سیبلیوس که تنها دانشگاه موسیقی در فنلاند و محل تحقیقات دکتری قابل توجه در موسیقی سنتی، کلاسیک غربی و الکترونیک است. همچنین یک کانتله الکتریک اخیرا توسعه داده شده است که از پیکاپ هایی شبیه به گیتارهای الکتریک استفاده می کند که در میان نوازندگان هوی متال فنلاندی مانند آمورفیس محبوبیت پیدا کرده است. [ ۳]
wiki: کانتله