کامو آلبر. کامو، آلبِر (۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)(Camus, Albert)
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
رمان نویس، نمایش نامه نویس و اندیشمند فرانسوی. در موندووی الجزایر به دنیا آمد. پدر و مادرش فرزندانِ اروپاییان فقیری بودند که درپی یافتن فرصتی بهتر راهی الجزایر شده بودند. پدر کامو، هشت ماه پس از تولد او در جنگ اول کشته شد. کودکی کامو در فقر شدید سپری شد. هنوز دورۀ دبیرستان را سپری نکرده بود که تشخیص دادند مسلول است. این بیماری او را در سراسر زندگی آزرد. در ۱۹۳۳ به دانشگاه الجزایر رفت. عنوان رسالۀ لیسانس او متافیزیک مسیحی و فلسفۀ نو افلاطونی بود. تحصیل فلسفه را در دورۀ دکتری نیز ادامه داد اما هرگز موفق به اخذ مدرک دکتری نشد. در ۲۰سالگی ولنگارانه با زنی زیبا به نام سیمون ازدواج کرد. این ازدواج دیری نپایید و کامو با زنی دیگر، فرانسین فور ازدواج کرد. در اواسط دهۀ ۱۹۳۰ گروه تئاتری راه انداخت و به حزب کمونیست فرانسه پیوست. در ۱۹۳۷ از حزب، به سبب پشتیبانی از رادیکال های عرب اخراج شد. چون نشریۀ آلرج رپوبلیکن به دست اشغالگران نازی تعطیل شد، به کار صفحه بندی روزنامۀ پاری ـ سوار مشغول شد. پس از انتشار رمان مهمش، بیگانه (۱۹۴۲) و مجموعۀ مقالات اسطورۀ سیسوفوس، با سِمت ویراستار در انتشارات گالیمار مشغول به کار شد. در ۱۹۴۳ به نهضت مقاومت فرانسه پیوست و سردبیری روزنامۀ زیرزمینی کومبا را برعهده گرفت. دو نمایش نامۀ مهمش، سوءتفاهم و کالیگولا را در ۱۹۴۴ـ ۱۹۴۵ به روی صحنه برد. در همین ایام با ژان پل سارتر آشنا شد و بدین سان در مرکز صحنۀ روشنفکری فرانسه جایگاهی ویژه یافت. از این پس نام کامو، در کنار سارتر، چونان یکی از سردمداران اگزیستانسیالیسم مطرح شد. اولین آثار ادبی کامو پس از جنگ رمان طاعون و نمایش نامۀ شهربندان برای او شهرتی جهانی به ارمغان آورد. روند انتشار آثار ادبی و فلسفی کامو با چاپ نمایش نامۀ عادل ها (۱۹۴۹) و رسالۀ انسان طاغی (۱۹۵۱) و رمان سقوط (۱۹۵۶) ادامه یافت. در همین حین، کامو دامنۀ فعالیت های سیاسی ـ اجتماعی خود را گسترش بخشید. دریافت جایزه نوبل ادبیات (۱۹۵۷) اعتبار جهانی را تثبیت کرد. فعالیت های فرهنگی کامو از این زمان تا مرگ زودهنگامش براثر تصادف رانندگی، معطوف بود به اقتباس کارهای دیگران به صورت نمایش نامه و به روی صحنه بردن آن ها، ازجمله نمایش نامه ای به اقتباس از داستان مرثیه برای یک راهبه اثر ویلیام فاکنر. کامو یکی از پرارج ترین نویسندگان فرانسوی پس از جنگ بود. سارتر، که در اواخر عمر کامو با او رابطۀ چندانی نداشت، او را وارث سلسلۀ اخلاق گرایانی دانست که پرارج ترین آثار فلسفی و ادبی فرانسه را آفریده اند، و او را در ردۀ بزرگانی چون پاسکال و ولسترو مونتنی نهاد. کامو خود را فیلسوف حرفه ای نمی دانست؛ سرشت پاگانی و دل مشغولی های مسیحی، به اندیشه های او، چه در قالب رمان و چه در قالب مقاله و جستار، رنگ و بوی عمیقاً نهیلیستی داده است. آثار کامو مملو است از پرسش های اخلاقی درآمیخته با تجربه ای مبتنی بر پوچی، که به طغیان، شور و آزادی فردی و اخلاقی می انجامد.
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
کامو، آلبِر
رمان نویس، نمایش نامه نویس و اندیشمند فرانسوی. در موندووی الجزایر به دنیا آمد. پدر و مادرش فرزندانِ اروپاییان فقیری بودند که درپی یافتن فرصتی بهتر راهی الجزایر شده بودند. پدر کامو، هشت ماه پس از تولد او در جنگ اول کشته شد. کودکی کامو در فقر شدید سپری شد. هنوز دورۀ دبیرستان را سپری نکرده بود که تشخیص دادند مسلول است. این بیماری او را در سراسر زندگی آزرد. در ۱۹۳۳ به دانشگاه الجزایر رفت. عنوان رسالۀ لیسانس او متافیزیک مسیحی و فلسفۀ نو افلاطونی بود. تحصیل فلسفه را در دورۀ دکتری نیز ادامه داد اما هرگز موفق به اخذ مدرک دکتری نشد. در ۲۰سالگی ولنگارانه با زنی زیبا به نام سیمون ازدواج کرد. این ازدواج دیری نپایید و کامو با زنی دیگر، فرانسین فور ازدواج کرد. در اواسط دهۀ ۱۹۳۰ گروه تئاتری راه انداخت و به حزب کمونیست فرانسه پیوست. در ۱۹۳۷ از حزب، به سبب پشتیبانی از رادیکال های عرب اخراج شد. چون نشریۀ آلرج رپوبلیکن به دست اشغالگران نازی تعطیل شد، به کار صفحه بندی روزنامۀ پاری ـ سوار مشغول شد. پس از انتشار رمان مهمش، بیگانه (۱۹۴۲) و مجموعۀ مقالات اسطورۀ سیسوفوس، با سِمت ویراستار در انتشارات گالیمار مشغول به کار شد. در ۱۹۴۳ به نهضت مقاومت فرانسه پیوست و سردبیری روزنامۀ زیرزمینی کومبا را برعهده گرفت. دو نمایش نامۀ مهمش، سوءتفاهم و کالیگولا را در ۱۹۴۴ـ ۱۹۴۵ به روی صحنه برد. در همین ایام با ژان پل سارتر آشنا شد و بدین سان در مرکز صحنۀ روشنفکری فرانسه جایگاهی ویژه یافت. از این پس نام کامو، در کنار سارتر، چونان یکی از سردمداران اگزیستانسیالیسم مطرح شد. اولین آثار ادبی کامو پس از جنگ رمان طاعون و نمایش نامۀ شهربندان برای او شهرتی جهانی به ارمغان آورد. روند انتشار آثار ادبی و فلسفی کامو با چاپ نمایش نامۀ عادل ها (۱۹۴۹) و رسالۀ انسان طاغی (۱۹۵۱) و رمان سقوط (۱۹۵۶) ادامه یافت. در همین حین، کامو دامنۀ فعالیت های سیاسی ـ اجتماعی خود را گسترش بخشید. دریافت جایزه نوبل ادبیات (۱۹۵۷) اعتبار جهانی را تثبیت کرد. فعالیت های فرهنگی کامو از این زمان تا مرگ زودهنگامش براثر تصادف رانندگی، معطوف بود به اقتباس کارهای دیگران به صورت نمایش نامه و به روی صحنه بردن آن ها، ازجمله نمایش نامه ای به اقتباس از داستان مرثیه برای یک راهبه اثر ویلیام فاکنر. کامو یکی از پرارج ترین نویسندگان فرانسوی پس از جنگ بود. سارتر، که در اواخر عمر کامو با او رابطۀ چندانی نداشت، او را وارث سلسلۀ اخلاق گرایانی دانست که پرارج ترین آثار فلسفی و ادبی فرانسه را آفریده اند، و او را در ردۀ بزرگانی چون پاسکال و ولسترو مونتنی نهاد. کامو خود را فیلسوف حرفه ای نمی دانست؛ سرشت پاگانی و دل مشغولی های مسیحی، به اندیشه های او، چه در قالب رمان و چه در قالب مقاله و جستار، رنگ و بوی عمیقاً نهیلیستی داده است. آثار کامو مملو است از پرسش های اخلاقی درآمیخته با تجربه ای مبتنی بر پوچی، که به طغیان، شور و آزادی فردی و اخلاقی می انجامد.
wikijoo: کامو،_آلبر_(۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)