کامران صمیمی ( ۱۳۰۴–۱۳۶۰ ) مترجم و استاد زبان انگلیسی، یکی از اعضای جامعه بهایی ایران بود که به مدت شانزده سال در جاکارتا، اندونزی زندگی کرد. وی در سال ۱۳۵۲ به ایران آمد و زمستان ۱۳۶۰ به اتهام دفاع از دین بهائیت، اعدام شد.
... [مشاهده متن کامل]
کامران صمیمی در آذرماه ۱۳۰۴ در یک خانواده بهایی به دنیا آمد. وی در سال ۱۳۲۱ در حالی که هفده سال بیشتر نداشت جهت ادامه تحصیل به هند رفت و در همان جا با فریده صمیمی ازدواج کرد. وی پس از مدتی به ایران بازگشت و یک مؤسسه آموزش زبان خارجی را بنیان گذاری کرد اما در سال ۱۳۳۲ همراه با خانواده اش به اندونزی رفت تا به جامعه بهایی در آن جا کمک کند. کامران صمیمی ۱۶ سال را با خانواده اش در اندونزی گذراند. وی در این دوران مدتی مترجم سفارت ایران در جاکارتا بود و مدتی نیز استاد دانشگاه و همزمان عضو محفل روحانی محلی جاکارتا بود.
پس از بازگشت به ایران محفل روحانی ملی، کامران صمیمی را به عضویت هیئت حقوقی درآورد تا به دفاع از حقوق بهائیان بپردازد و در تابستان سال ۱۳۶۰ پس از آنکه تعدادی از اعضای محفل ملی بهائیت ربوده و ناپدید شدند، به عضویت این محفل انتخاب شد.
به گزارش سازمان عفو بین الملل مقامات ایرانی هشت عضو محفل روحانی ملی را در آذرماه ۱۳۶۰ در منزل ذوق الله مؤمن دستگیر کردند.
کامران صمیمی در این روز ( ۲۲ آذر ۱۳۶۰ ) همراه با ژینوس محمودی، محمود مجنوب، جلال عزیزی، مهدی امین امین، عزت فروهی، سیروس روشنی و قدرت روحانی دستگیر شد.
فریده صمیمی همسر کامران صمیمی که به همراه اعضای محفل بازداشت شده بود می نویسد: «هیچ حکمی به ما نشان ندادند، جناب امین امین که وکیل دادگستری بودند سؤال کردند شما ورقه ای دارید برای جلب ما؟ آن ها به ورقه احتیاج نداشتند، هر چه می گفتند همان بود»
سرانجام هشت نفر از نه عضو دومین محفل روحانی در تاریخ ششم دی ماه ۱۳۶۰ بدون محاکمه اعدام شدند.
اعدام کامران و سایر زندانیان در ششم دی رسماً اعلام نشد و ابتدا آنرا انکار کردند اما بعد عبدالکریم موسوی اردبیلی که رئیس جدید قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران بود اعلام کرد هشت بهایی اعدام شدند و به این ترتیب، اعدام بهائیان، شکل رسمی به خود گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
کامران صمیمی در آذرماه ۱۳۰۴ در یک خانواده بهایی به دنیا آمد. وی در سال ۱۳۲۱ در حالی که هفده سال بیشتر نداشت جهت ادامه تحصیل به هند رفت و در همان جا با فریده صمیمی ازدواج کرد. وی پس از مدتی به ایران بازگشت و یک مؤسسه آموزش زبان خارجی را بنیان گذاری کرد اما در سال ۱۳۳۲ همراه با خانواده اش به اندونزی رفت تا به جامعه بهایی در آن جا کمک کند. کامران صمیمی ۱۶ سال را با خانواده اش در اندونزی گذراند. وی در این دوران مدتی مترجم سفارت ایران در جاکارتا بود و مدتی نیز استاد دانشگاه و همزمان عضو محفل روحانی محلی جاکارتا بود.
پس از بازگشت به ایران محفل روحانی ملی، کامران صمیمی را به عضویت هیئت حقوقی درآورد تا به دفاع از حقوق بهائیان بپردازد و در تابستان سال ۱۳۶۰ پس از آنکه تعدادی از اعضای محفل ملی بهائیت ربوده و ناپدید شدند، به عضویت این محفل انتخاب شد.
به گزارش سازمان عفو بین الملل مقامات ایرانی هشت عضو محفل روحانی ملی را در آذرماه ۱۳۶۰ در منزل ذوق الله مؤمن دستگیر کردند.
کامران صمیمی در این روز ( ۲۲ آذر ۱۳۶۰ ) همراه با ژینوس محمودی، محمود مجنوب، جلال عزیزی، مهدی امین امین، عزت فروهی، سیروس روشنی و قدرت روحانی دستگیر شد.
فریده صمیمی همسر کامران صمیمی که به همراه اعضای محفل بازداشت شده بود می نویسد: «هیچ حکمی به ما نشان ندادند، جناب امین امین که وکیل دادگستری بودند سؤال کردند شما ورقه ای دارید برای جلب ما؟ آن ها به ورقه احتیاج نداشتند، هر چه می گفتند همان بود»
سرانجام هشت نفر از نه عضو دومین محفل روحانی در تاریخ ششم دی ماه ۱۳۶۰ بدون محاکمه اعدام شدند.
اعدام کامران و سایر زندانیان در ششم دی رسماً اعلام نشد و ابتدا آنرا انکار کردند اما بعد عبدالکریم موسوی اردبیلی که رئیس جدید قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران بود اعلام کرد هشت بهایی اعدام شدند و به این ترتیب، اعدام بهائیان، شکل رسمی به خود گرفت.
