کافی، احمد (مشهد ۱۳۱۵ـ۱۳۵۷ش)
کافی، احمد
کافی، احمد
کافی، احمد
کافی، احمد
از وعاظ و روحانیون تأثیرگذار بر تودۀ جامعۀ دینی طی سال های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷. شیخ احمد کافی که نام خانوادگی وی در اصل ضیافتی بود در ۶سالگی وارد دبستان ایمانی مشهد شد و پس از مدتی نزد پدربزرگش حاج میرزا احمد کافی امامی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۲۷ش وارد مدرسۀ علمیۀ نواب مشهد شد. پس از مدتی تحصیل در مقدمات، در ۱۳۳۳ش همراه با نیای خود عازم حوزۀ علمیۀ نجف اشرف گردید و در مدرسۀ آیت الله سید محمدکاظم یزدی معروف به مدرسه سید مقیم شد. وی پنج سال در نجف بود و نزد استادان و مراجعی چون سید ابوالقاسم خویی، سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودی، راستی کاشانی و سید اسدالله مدنی به تحصیل علوم دینی اهتمام ورزید. در ۱۳۳۸ش به ایران بازگشت و در حوزۀ علمیۀ قم به تحصیل پرداخت. کافی در اواخر ۱۳۴۲ش به تهران مهاجرت کرد و تا پایان عمر ساکن این شهر بود. وی به دلیل سبک روضه و خطابه و صوت گرم و گیرا برای عامۀ مردم از شهرت بسیاری برخوردار گردید. وی غالباً به رجال و حکومتگران سابق به دلیل ترویج مفاسد اجتماعی در سخنرانی های خود حمله می کرد و به همین دلیل بارها از سوی ساواک دستگیر و بازجویی و زندانی شد و در ۱۳۵۴ش نیز یک سال به ایلام تبعید گردید. وی ضمناً به تندی از جریانات نواندیش دینی نظیر سخنرانان حسینیه ارشاد و به خصوص دکتر علی شریعتی انتقاد می کرد. کافی از طرفداران نهضت امام خمینی (ره) بود و از آن حمایت می کرد. او در تهران مکانی به نام مهدیۀ تهران ایجاد کرد و توانست تأثیر زیادی بر گروهی از سنت گرایان و جوانان مذهبی برجای بگذارد. نوارهای سخنرانی و روضه خوانی وی هنوز از پرفروش ترین نوارها در میان توده مردم محسوب می شود. عمده ترین و معروف ترین خطابه های وی در رابطۀ با مسئلۀ مهدویت و انتظار امام غائب است ولی به طور کلی به مسائل دینی نظیر بی حجابی، فسق، شرب مشروبات الکلی و فساد اخلاقی نیز پرداخته و شیوۀ بیان وی موجب هیجان و جلب عواطف مخاطبان فراوانش می شد. شیخ احمد کافی در نیمۀ شعبان ۱۳۵۷ش در حادثۀ تصادفی در جادۀ تهران ـ مشهد کشته شد و جنازۀ وی در خواجه ربیع در مشهد مقدس مدفون گردید.
کافی، احمد
کافی، احمد
کافی، احمد
کافی، احمد
از وعاظ و روحانیون تأثیرگذار بر تودۀ جامعۀ دینی طی سال های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷. شیخ احمد کافی که نام خانوادگی وی در اصل ضیافتی بود در ۶سالگی وارد دبستان ایمانی مشهد شد و پس از مدتی نزد پدربزرگش حاج میرزا احمد کافی امامی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۲۷ش وارد مدرسۀ علمیۀ نواب مشهد شد. پس از مدتی تحصیل در مقدمات، در ۱۳۳۳ش همراه با نیای خود عازم حوزۀ علمیۀ نجف اشرف گردید و در مدرسۀ آیت الله سید محمدکاظم یزدی معروف به مدرسه سید مقیم شد. وی پنج سال در نجف بود و نزد استادان و مراجعی چون سید ابوالقاسم خویی، سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودی، راستی کاشانی و سید اسدالله مدنی به تحصیل علوم دینی اهتمام ورزید. در ۱۳۳۸ش به ایران بازگشت و در حوزۀ علمیۀ قم به تحصیل پرداخت. کافی در اواخر ۱۳۴۲ش به تهران مهاجرت کرد و تا پایان عمر ساکن این شهر بود. وی به دلیل سبک روضه و خطابه و صوت گرم و گیرا برای عامۀ مردم از شهرت بسیاری برخوردار گردید. وی غالباً به رجال و حکومتگران سابق به دلیل ترویج مفاسد اجتماعی در سخنرانی های خود حمله می کرد و به همین دلیل بارها از سوی ساواک دستگیر و بازجویی و زندانی شد و در ۱۳۵۴ش نیز یک سال به ایلام تبعید گردید. وی ضمناً به تندی از جریانات نواندیش دینی نظیر سخنرانان حسینیه ارشاد و به خصوص دکتر علی شریعتی انتقاد می کرد. کافی از طرفداران نهضت امام خمینی (ره) بود و از آن حمایت می کرد. او در تهران مکانی به نام مهدیۀ تهران ایجاد کرد و توانست تأثیر زیادی بر گروهی از سنت گرایان و جوانان مذهبی برجای بگذارد. نوارهای سخنرانی و روضه خوانی وی هنوز از پرفروش ترین نوارها در میان توده مردم محسوب می شود. عمده ترین و معروف ترین خطابه های وی در رابطۀ با مسئلۀ مهدویت و انتظار امام غائب است ولی به طور کلی به مسائل دینی نظیر بی حجابی، فسق، شرب مشروبات الکلی و فساد اخلاقی نیز پرداخته و شیوۀ بیان وی موجب هیجان و جلب عواطف مخاطبان فراوانش می شد. شیخ احمد کافی در نیمۀ شعبان ۱۳۵۷ش در حادثۀ تصادفی در جادۀ تهران ـ مشهد کشته شد و جنازۀ وی در خواجه ربیع در مشهد مقدس مدفون گردید.
wikijoo: کافی،_احمد_(مشهد_۱۳۱۵ـ۱۳۵۷ش)