کافورخوار

لغت نامه دهخدا

کافورخوار. [ خوا / خا ] ( نف مرکب ) ناسره. نامرد. ( غیاث ) ( آنندراج ). بی حمیت :
چون آن دید کاستاد پرهیزگار
ز کافور او گشت کافورخوار.
نظامی.
|| سرد :
برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.
نظامی ( شرفنامه ص 35 ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - آنکه کافور خورد . ۲ - برف پذیر برفگیر . ۳ - آنکه فاقد قو. رجولیت است نامرد ( زیرا کافور قاطع باه است . تحف. حکیم مومن ) . ۴ - بی حمیت نامرد : [ چو آن دید کا ستاد پرهیز گار ز کافور او گشت کافور خوار ... ] . ( نظامی ) ۵ - سرد : [ بر آمد ز کوه ابر کافور بار مزاج زمین گشت کافور خوار ] . ( نظامی )

فرهنگ عمید

۱. آن که کافور می خورد.
۲. [مجاز] دارای مزاج سرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس