کاغذهای عایق الکتریکی انواع کاغذ هستند که به عنوان عایق الکتریکی در بسیاری از کاربردها استفاده می شوند. [ ۱] کاغذهای عایق الکتریکی با ضخامت آنها طبقه بندی می شوند، ضخامت ورقه ها کمتر از ۰٫۰۳۸۱ میلی متر و ضخامت لوح ها بیش از ۰٫۵۰۸ میلی متر تولید می شوند. [ ۲] انواع کاغذهایی هستند که به دلیل داشتن سلولز خالص دارای خواص الکتریکی مناسبی هستند و در بسیاری از موارد به عنوان نارسانای الکتریکی استفاده می شوند. سلولز عایق خوبی است و همچنین قطبی است و ثابت دی الکتریک آن به طور قابل توجهی بیشتر از یک است. محصولات کاغذی الکتریکی بر اساس ضخامتشان طبقه بندی می شوند، در صورتی که ضخامتشان کم تر از از ۱٫۵ میلی اینچ ( ۰٫۰۳۸۱ میلی متر ) باشد، در دسته کاغذهای نارسانا قرار می گیرند و اگر ضخامتشان بیش از ۲۰ میلی اینچ ( ۰٫۵۰۸ میلی متر ) باشند، در دسته تخته یا بردهای نارسانا قرار می گیرند.
استفاده از تخته های کاغذی به عنوان کاغذ عایق الکتریکی در اواسط قرن بیستم آغاز شد. از زمان نیاز به ترانسفورماتورهای الکتریکی با ولتاژ بالا، نیاز به یک ماده عایق وجود دارد که بتواند در برابر تنش های الکتریکی و فیزیکی بالا که در اطراف هسته و سیم پیچ ها ایجاد می شود، مقاومت کند. تخته پرس، تخته ای که از فشرده کردن لایه های کاغذ به یکدیگر و خشک کردن آنها ساخته می شود، برای نصب در بسیاری از اولین ماشین های الکتریکی استفاده شده است. با این حال، با افزایش تکنولوژی الکتریکی، نیاز به ماده ای با چگالی بالاتر شد که قادر به عایق سازی قطعات داخلی ترانسفورماتورهایی با ولتاژهای کاری بسیار زیاد و بزرگ باشد. در اواخر دهه ۱۹۲۰، آقای هانس تشودی فود مدیر شرکت الکتریکی ویدمن ( Weidmann Electrical Technology AG ) شد و شروع به توسعه نوعی تخته های پرس شدهٔ نارسانا کرد که استانداردهای بالاتر مورد نیاز برای ترانسفورماتورهای جدیدتر و قدرتمندتر را برآورده می کرد. بر خلاف روش های قدیمی تر تولید تخته پرس نارسانا، تختهٔ نارسانای ترانسفورماتور بر اساس کاغذ یا تکه های پنبه ای استوار نبود، بلکه از سلولز سولفات با خلوص بالا ساخته می شد. محصول جدید صرفاً از سلولز بدون رزین یا بایندر ساخته شده بود که قابلیت های عایق الکتریکی را بهبود می بخشید و امکان این وجود داشت که آن را کاملاً خشک، گاز زدایی و آغشته به روغن کرد. محصول جدید با نام تخته ترانسفورماتور به شهرت رسید. در طول دهه ۱۹۳۰، روش های جدید تولید و پیشرفت در این زمینه موجب شد که تقریباً تمام قطعات عایق ترانسفورماتورها را با قطعات ساخته شده از تخته ترانسفورماتور جایگزین کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاستفاده از تخته های کاغذی به عنوان کاغذ عایق الکتریکی در اواسط قرن بیستم آغاز شد. از زمان نیاز به ترانسفورماتورهای الکتریکی با ولتاژ بالا، نیاز به یک ماده عایق وجود دارد که بتواند در برابر تنش های الکتریکی و فیزیکی بالا که در اطراف هسته و سیم پیچ ها ایجاد می شود، مقاومت کند. تخته پرس، تخته ای که از فشرده کردن لایه های کاغذ به یکدیگر و خشک کردن آنها ساخته می شود، برای نصب در بسیاری از اولین ماشین های الکتریکی استفاده شده است. با این حال، با افزایش تکنولوژی الکتریکی، نیاز به ماده ای با چگالی بالاتر شد که قادر به عایق سازی قطعات داخلی ترانسفورماتورهایی با ولتاژهای کاری بسیار زیاد و بزرگ باشد. در اواخر دهه ۱۹۲۰، آقای هانس تشودی فود مدیر شرکت الکتریکی ویدمن ( Weidmann Electrical Technology AG ) شد و شروع به توسعه نوعی تخته های پرس شدهٔ نارسانا کرد که استانداردهای بالاتر مورد نیاز برای ترانسفورماتورهای جدیدتر و قدرتمندتر را برآورده می کرد. بر خلاف روش های قدیمی تر تولید تخته پرس نارسانا، تختهٔ نارسانای ترانسفورماتور بر اساس کاغذ یا تکه های پنبه ای استوار نبود، بلکه از سلولز سولفات با خلوص بالا ساخته می شد. محصول جدید صرفاً از سلولز بدون رزین یا بایندر ساخته شده بود که قابلیت های عایق الکتریکی را بهبود می بخشید و امکان این وجود داشت که آن را کاملاً خشک، گاز زدایی و آغشته به روغن کرد. محصول جدید با نام تخته ترانسفورماتور به شهرت رسید. در طول دهه ۱۹۳۰، روش های جدید تولید و پیشرفت در این زمینه موجب شد که تقریباً تمام قطعات عایق ترانسفورماتورها را با قطعات ساخته شده از تخته ترانسفورماتور جایگزین کنند.
wiki: کاغذ عایق الکتریکی