کاغ کاغ

لغت نامه دهخدا

کاغ کاغ. ( اِ صوت ) بانگ و آواز کلاغ را گویند. ( برهان ) ( غیاث اللغة ). بانگ و مشغله کلاغ. ( حاشیه فرهنگ اسدی نسخه نخجوانی ) ( اوبهی ). بانگ کلاغ. ( جهانگیری ) ( ناظم الاطباء ). نعیب. قارقار :
ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ
کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ و کاغ کاغ.
عسجدی.
شد ز لون مختلف چون خانه ٔصباغ باغ
زاغ بیرون شد ز باغ و ماند اندر کاغ کاغ.
برهان الدین بزاز ( از جهانگیری ).
کاغ کاغ و نعره زاغ سیاه
دائماً باشدبدنیا عُمرخواه.
مولوی ( مثنوی ج 5 ص 150 ).
|| آواز زاغ. ( جهانگیری ) ( برهان ) ( آنندراج ). || حکایت صوت مرغابی و امثال آن. رجوع به کاغ شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - بانگ کلاغ . ۲ - آواز کلاغ

پیشنهاد کاربران

بپرس