کاشِف شیرازی، محمّدشریف (کربلا ۱۰۰۳ـ پس از ۱۰۶۳ق)
عالم دینی و شاعر ایرانی. در ۱۰۰۶ق با پدرش به اصفهان رفت و در آن جا حدود بیست سال به تحصیل و ادب آموزی سرگرم بود. سپس به تهران رفت و منصب قضای طرشت یافت و پانزده سال در این سمت بود. از آثار اوست: سراج المنیر که مجموعه ای از حکایات اخلاقی است (بمبئی، ۱۲۶۵)؛ خزان و بهار به نثر در فضایل اخلاقی (۱۲۸۶ق)؛ درّ مکنون به نثر؛ عباس نامه به شیوۀ شاهنامۀ فردوسی؛ هفت پیکر به نظم؛ لیلی و مجنون.
عالم دینی و شاعر ایرانی. در ۱۰۰۶ق با پدرش به اصفهان رفت و در آن جا حدود بیست سال به تحصیل و ادب آموزی سرگرم بود. سپس به تهران رفت و منصب قضای طرشت یافت و پانزده سال در این سمت بود. از آثار اوست: سراج المنیر که مجموعه ای از حکایات اخلاقی است (بمبئی، ۱۲۶۵)؛ خزان و بهار به نثر در فضایل اخلاقی (۱۲۸۶ق)؛ درّ مکنون به نثر؛ عباس نامه به شیوۀ شاهنامۀ فردوسی؛ هفت پیکر به نظم؛ لیلی و مجنون.