تراکاشت مو یا کاشت مو به تکنیک جراحی گفته می شود که در آن ریشه های مو، تک تک از ناحیه اهداکننده به ناحیه در حال ریزش یا خالی از مو برده می شوند. از این روش بیشتر برای درمان ریزش موی مردانه استفاده می شود و طی آن ریشه هایی که به صورت ژنتیکی در مقابل ریزش مقاوم هستند به ناحیه طاس برده می شوند. بعلاوه از این روش برای بازسازی ابرو، مژه، ریش و سبیل، موهای سینه و ناحیه تناسلی و پوشاندن محل زخم های ناشی از تصادف یا جراحی مانند کشیدن پوست و کاشت موهای قبلی استفاده می شود. کاشت مو با پیوند پوست متفاوت است.
از هر پیاز مو ۱ تا ۴ رشته مو رشد می کند. امروزه در پیشرفته ترین روش های کاشت مو، پیاز مو را دست نخورده انتقال می دهند. نتیجه این کار ظاهر طبیعی تر موهای کاشته شده است. این روش کاشت Follicular Unit Transplantation یا به صورت کوتاه شده FUT نامیده می شود. موهای اهدایی به دو روش کاملاً متفاوت جمع آوری می شوند. این کار فوق العاده تخصصی بوده و فقط متخصصین پوست و مو مجاز به انجام آن می باشند.
تاریخچه استفاده از بخش هایی از پوست سر که در آن بافتی از پوست سر به همراه منبع اصلی تولید خونش به یک منطقه طاس کاشته شود، به قرن ۱۹ بر می گردد. استفاده از تکنیک های کاشت موی مدرن به دهه ۳۰ میلادی در ژاپن بر می گردد که آن موقع جراحان از گرافت های کوچک و حتی «گرافت های واحد فولیکولی» برای جایگزین کردن مناطق آسیب دیده ابرو یا مژگان، ولی نه در رابطه با برطرف سازی طاسی، استفاده می کردند.
در آن زمان تلاش های آن ها مورد توجه گسترده ای قرار نگرفت، و آسیب های جنگ جهانی دوم به کشور آن ها پیشرفت های آن ها را تا دو دهه دیگر مخفی نگه داشت. در اواخر دهه ۵۰ بود که عصر مدرن کاشت مو در جهان غرب شروع شد، زمانی که یک متخصص پوست نیویورکی به اسم نورمن ارنریش ( Norman Orentreich ) با استفاده از به کارگیری گرافت های آزاد دهنده در بیماران دارای الگوی طاسی مردانه شروع به آزمایش کرد. [ ۱] قبل از این تصور می شد که موی کاشته شده بیشتر از موی اولیه در منطقه «گیرنده» رشد نمی کند. ارنریش نشان داد که استفاده از چنین گرافت هایی باعث می شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کنند که دوام آن ها به همان اندازه ای باشد که در محل اولیه خود در اختیار داشته اند.
سپس این والتر پی انگر ( Walter P. Unger ) بود که پارامترهای «ناحیه مطمئن دهنده» را تعریف کرد که از آن می توان دایمی ترین فولیکول های مو را برداشت کرد، از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، خواه روش نواری، خواه روش FUE استفاده می شود. تا ۲۰ سال بعد، جراحان بر روی گرافت های کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود، بطوری که استفاده از گرافت های دو تا چهار میلیمتری منجر می شد سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد. در دهه ۸۰، شروع استفاده از برش های نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و کارلوس یوبل ( Carlos Uebel ) در برزیل استفاده از تعداد بیشتری از گرافت های کوچک را مشهور ساخت، درحالیکه در آمریکا ویلیام راسمن ( William Rassman ) در یک جلسه درمانی شروع به استفاده از هزاران «میکروگرافت» کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز هر پیاز مو ۱ تا ۴ رشته مو رشد می کند. امروزه در پیشرفته ترین روش های کاشت مو، پیاز مو را دست نخورده انتقال می دهند. نتیجه این کار ظاهر طبیعی تر موهای کاشته شده است. این روش کاشت Follicular Unit Transplantation یا به صورت کوتاه شده FUT نامیده می شود. موهای اهدایی به دو روش کاملاً متفاوت جمع آوری می شوند. این کار فوق العاده تخصصی بوده و فقط متخصصین پوست و مو مجاز به انجام آن می باشند.
تاریخچه استفاده از بخش هایی از پوست سر که در آن بافتی از پوست سر به همراه منبع اصلی تولید خونش به یک منطقه طاس کاشته شود، به قرن ۱۹ بر می گردد. استفاده از تکنیک های کاشت موی مدرن به دهه ۳۰ میلادی در ژاپن بر می گردد که آن موقع جراحان از گرافت های کوچک و حتی «گرافت های واحد فولیکولی» برای جایگزین کردن مناطق آسیب دیده ابرو یا مژگان، ولی نه در رابطه با برطرف سازی طاسی، استفاده می کردند.
در آن زمان تلاش های آن ها مورد توجه گسترده ای قرار نگرفت، و آسیب های جنگ جهانی دوم به کشور آن ها پیشرفت های آن ها را تا دو دهه دیگر مخفی نگه داشت. در اواخر دهه ۵۰ بود که عصر مدرن کاشت مو در جهان غرب شروع شد، زمانی که یک متخصص پوست نیویورکی به اسم نورمن ارنریش ( Norman Orentreich ) با استفاده از به کارگیری گرافت های آزاد دهنده در بیماران دارای الگوی طاسی مردانه شروع به آزمایش کرد. [ ۱] قبل از این تصور می شد که موی کاشته شده بیشتر از موی اولیه در منطقه «گیرنده» رشد نمی کند. ارنریش نشان داد که استفاده از چنین گرافت هایی باعث می شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کنند که دوام آن ها به همان اندازه ای باشد که در محل اولیه خود در اختیار داشته اند.
سپس این والتر پی انگر ( Walter P. Unger ) بود که پارامترهای «ناحیه مطمئن دهنده» را تعریف کرد که از آن می توان دایمی ترین فولیکول های مو را برداشت کرد، از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، خواه روش نواری، خواه روش FUE استفاده می شود. تا ۲۰ سال بعد، جراحان بر روی گرافت های کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود، بطوری که استفاده از گرافت های دو تا چهار میلیمتری منجر می شد سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد. در دهه ۸۰، شروع استفاده از برش های نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و کارلوس یوبل ( Carlos Uebel ) در برزیل استفاده از تعداد بیشتری از گرافت های کوچک را مشهور ساخت، درحالیکه در آمریکا ویلیام راسمن ( William Rassman ) در یک جلسه درمانی شروع به استفاده از هزاران «میکروگرافت» کرد.
wiki: کاشت مو