کاسیرر ارنست

دانشنامه آزاد فارسی

کاسیرِر، اِرْنِسْت (۱۸۷۴ـ۱۹۴۵)(Cassirer, Ernst)
کاسیرِر، اِرْنِسْت
فیلسوف نوکانتی آلمانی. پس از تحصیل در دانشگاه های برلین، لایپزیگ، مونیخ، هایدلبرگ و ماربورگ و تأثیرپذیرفتن از مکتب نوکانتی، از ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۸ به بازبینی و شرح و تعلیق آثار کانت پرداخت. در ۱۹۱۹ کرسی استادی فلسفه را در دانشگاه هامبورگ به دست آورد و از ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۳ ریاست دانشگاه را به عهده داشت. سپس در دانشگاه های آکسفورد (۱۹۳۳ـ۱۹۳۵ )، گوتبورگ (یوتبوری) سوئد (۱۹۳۵ـ۱۹۴۱)، ییل امریکا (۱۹۴۱ـ۱۹۴۴) و پس از آن تا زمان مرگ در دانشگاه کلمبیا به تدریس پرداخت. کاسیرر در آثارش عمدتاً به بررسی چگونگی شناخت ما از متعلقات معرفت و اعتقاد (مسائل استعلایی) و نظریۀ معرفت علمی می پردازد. او که بیش از همه از کانت و به درجاتی کمتر از هگل و هوسرل متأثر بود، فلسفۀ کانتی را در حوزه های جدیدی گسترش داد و کوشید آن را به نظریه ای کلی دربارۀ فرهنگ تبدیل کند. در فلسفۀ صورت های سمبلیک (۱۹۲۳ـ۱۹۲۹ ) به وجود مفاهیمی قائل است که نحوۀ تجربه و فهم ما از جهان طبیعی را در تجلیات گوناگون فرهنگ تعیین می کنند؛ این تجلیات فرهنگ، صور اندیشۀ اسطوره ای، تاریخی و عملی هستند که کشف آن ها با بررسی و مطالعه صور زبان امکان پذیر است. از دیگر آثار اوست: جوهر و کارکرد (۱۹۱۰)؛ زبان و اسطوره (۱۹۲۵)؛ فلسفۀ روشنگری (۱۹۳۲).

پیشنهاد کاربران

بپرس