کاسپ کارابلی یا لبه کارابلی توبرکل کارابلی یا توبرکل آنومال جورج کارابلی، یک لبه کوچک اضافی در گوشه زاویه مزیوپالاتال ( میانی - کامی ) دندان های آسیای اول فک بالا است. این کاسپ اضافی معمولاً در دندان آسیای بزرگ اول دیده می شود و در مولار دوم و سوم به طرز قابل ملاحظه ای کوچک می شود. در بعضی افراد، این کاسب اصلاً وجود ندارد و در آن هایی هم که وجود دارد، در انواع اقسام فرم ها دیده می شود. در بعضی موارد، لبه کارابلی در اندازه، با کاسپهای اصلی رقابت می کند. بقیه فرم های مختلف شامل ریج، گودالچه و شیار می باشد. این کاسب برای اولین بار در سال ۱۸۴۲ توسط جورج کارابلی مجارستانی، دندانپزشک دربار امپراتور اتریش، شناخته شد.
داشتن کاسپ کارابلی ارثی است. کرائوس ( ۱۹۵۱ ) بیان کرد که هموزیگوتی ژن ها مسئول ایجاد توبرکل ( برآمدگی ) است در حالی که هتروزیگوتی ژن ها به داشتن مقدار کم و سطحی شیار، فرورفتگی، برآمدگی و کوژی ( تحدب ) دندان ها می انجامد. تحقیقات بعدی نشان می دهد که داشتن کاسپ کارابلی به ژن های مختلف ( چند ژنی بودن ) بستگی دارد. شایع ترین نقطه مشاهده شده این کاسب، در بین اروپایی ها ( ۷۵ تا ۸۵٪ ) است و کمیاب ترین نیز، در بین ساکنین جزایر اقیانوس آرام است.
این کاسب همچنین امکان دارد در گربه و سگ نیز دیده بشود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفداشتن کاسپ کارابلی ارثی است. کرائوس ( ۱۹۵۱ ) بیان کرد که هموزیگوتی ژن ها مسئول ایجاد توبرکل ( برآمدگی ) است در حالی که هتروزیگوتی ژن ها به داشتن مقدار کم و سطحی شیار، فرورفتگی، برآمدگی و کوژی ( تحدب ) دندان ها می انجامد. تحقیقات بعدی نشان می دهد که داشتن کاسپ کارابلی به ژن های مختلف ( چند ژنی بودن ) بستگی دارد. شایع ترین نقطه مشاهده شده این کاسب، در بین اروپایی ها ( ۷۵ تا ۸۵٪ ) است و کمیاب ترین نیز، در بین ساکنین جزایر اقیانوس آرام است.
این کاسب همچنین امکان دارد در گربه و سگ نیز دیده بشود.
wiki: کاسپ کارابلی