کاسْترو، فیدل (۱۹۲۶-2016م)(Castro, Fidel)
کاسْترو، فیدل
کاسْترو، فیدل
سیاستمدار کمونیست، و نخست وزیر کوبا (۱۹۵۹ـ۱۹۷۶)، رئیس جمهور (۱۹۷۶ـ۲۰۰۸ ). وی که از خانواده ای ثروتمند بود، در مدارس یسوعیها تحصیل کرد و پس از تحصیل حقوق در دانشگاه هاوانا، به سبب قبول وکالت موکلان فقیر مشهور شد. او با دیکتاتوری باتیستا مخالفت کرد، و با برادرش رائول، در حمله ای ناموفق به سربازخانه های ارتش در سانتیاگو دِ کوبا (۱۹۵۳) شرکت کرد. مدتی در امریکا و مکزیک در تبعید به سر برد. در ۱۹۵۶ مخفیانه به کوبا بازگشت، اما همۀ همراهانش، به استثنای یازده نفر، کشته شدند. سرانجام با تشکیل ارتشی بالغ بر ۵هزار نفر در اوایل ژانویۀ ۱۹۵۹ باتیستا را سرنگون کرد و چند ماه بعد نخست وزیر شد. رائول کاسترو نیز وزیر نیروهای مسلح شد. دولت کاسترو برنامۀ اقتصادی متمرکز براساس تولید و صادرات شکر، توتون، و نیکل به اجرا گذاشت. دارایی های ثروتمندان کوبایی، امریکایی، و سایر بیگانگان را در ۱۹۶۰ مصادره کرد، که نتیجۀ آن قطع روابط با امریکا، و تحریم اقتصادی، و تلاش های امریکا برای سرنگونی حکومت کاسترو یا حمله به آن بود (← خلیج خوک ها). این دشمنی در بحران موشکی کوبا (۱۹۶۲) به اوج رسید. کمک های عمرانی شوروی جانشین کمک های امریکا که به منزلۀ شریک اصلی تجاری کوبا بود، گردید، و کاسترو نیز متقابلاً از مارکسیسم ـ لنینیسم حمایت کرد. تا این که در ۱۹۷۴ از اصل مارکسیستی «هر کس برحسب توانایی اش و برحسب نیازش» فاصله گرفت و اعلام کرد که هر کوبایی «برحسب کارش مزد خواهد گرفت». آموزش، مسکن، و خدمات درمانی را برای اکثر مردم کوبا بهبود بخشید، اما حمایت طبقۀ متوسط را ازدست داد و صدها هزار تن از آنان از کشور گریختند. پس از ۱۹۹۰، رویدادهای اروپای شرقی و فروپاشی شوروی کاسترو را به شدت منزوی کرد، و تا ۱۹۹۳ تحریم امریکا سبب تضعیف شدید اقتصاد کشور شد، و تعداد زیادی از کوبایی ها از کشور گریختند. در سپتامبر ۱۹۹۵ با قبول مالکیت خارجی در بخش های عمدۀ بازرگانی و صنایع به سوی انعطاف پذیری بیشتر اقتصادی گام برداشت. در ژانویۀ ۱۹۹۶ پس از دیدار اعضای دموکرات مجلس نمایندگان امریکا مجدداً روابطی میان کوبا و امریکا برقرار شد، اما تحریم امریکا ازبین نرفت. در ۱۹۹۸ پاپ ـ جان پل دوم ـ به دعوت کاسترو از کوبا دیدار کرد. کاسترو در فوریۀ ۱۹۹۸ نیز به ریاست جمهوری انتخاب شد. وی به دنبال دو سال بیماری که طی آن برادرش رائول را به طور موقت به جای خود گمارده بود، از فرماندهی کل قوا و ریاست جمهوری استعفا داد و بدین وسیله پس از ۵۰ سال رهبری کوبا از سیاست کناره گرفت (۲۰۰۸). مجمع ملی کوبا رائول کاسترو را به جای وی به ریاست جمهوری انتخاب کرد.
کاسْترو، فیدل
کاسْترو، فیدل
سیاستمدار کمونیست، و نخست وزیر کوبا (۱۹۵۹ـ۱۹۷۶)، رئیس جمهور (۱۹۷۶ـ۲۰۰۸ ). وی که از خانواده ای ثروتمند بود، در مدارس یسوعیها تحصیل کرد و پس از تحصیل حقوق در دانشگاه هاوانا، به سبب قبول وکالت موکلان فقیر مشهور شد. او با دیکتاتوری باتیستا مخالفت کرد، و با برادرش رائول، در حمله ای ناموفق به سربازخانه های ارتش در سانتیاگو دِ کوبا (۱۹۵۳) شرکت کرد. مدتی در امریکا و مکزیک در تبعید به سر برد. در ۱۹۵۶ مخفیانه به کوبا بازگشت، اما همۀ همراهانش، به استثنای یازده نفر، کشته شدند. سرانجام با تشکیل ارتشی بالغ بر ۵هزار نفر در اوایل ژانویۀ ۱۹۵۹ باتیستا را سرنگون کرد و چند ماه بعد نخست وزیر شد. رائول کاسترو نیز وزیر نیروهای مسلح شد. دولت کاسترو برنامۀ اقتصادی متمرکز براساس تولید و صادرات شکر، توتون، و نیکل به اجرا گذاشت. دارایی های ثروتمندان کوبایی، امریکایی، و سایر بیگانگان را در ۱۹۶۰ مصادره کرد، که نتیجۀ آن قطع روابط با امریکا، و تحریم اقتصادی، و تلاش های امریکا برای سرنگونی حکومت کاسترو یا حمله به آن بود (← خلیج خوک ها). این دشمنی در بحران موشکی کوبا (۱۹۶۲) به اوج رسید. کمک های عمرانی شوروی جانشین کمک های امریکا که به منزلۀ شریک اصلی تجاری کوبا بود، گردید، و کاسترو نیز متقابلاً از مارکسیسم ـ لنینیسم حمایت کرد. تا این که در ۱۹۷۴ از اصل مارکسیستی «هر کس برحسب توانایی اش و برحسب نیازش» فاصله گرفت و اعلام کرد که هر کوبایی «برحسب کارش مزد خواهد گرفت». آموزش، مسکن، و خدمات درمانی را برای اکثر مردم کوبا بهبود بخشید، اما حمایت طبقۀ متوسط را ازدست داد و صدها هزار تن از آنان از کشور گریختند. پس از ۱۹۹۰، رویدادهای اروپای شرقی و فروپاشی شوروی کاسترو را به شدت منزوی کرد، و تا ۱۹۹۳ تحریم امریکا سبب تضعیف شدید اقتصاد کشور شد، و تعداد زیادی از کوبایی ها از کشور گریختند. در سپتامبر ۱۹۹۵ با قبول مالکیت خارجی در بخش های عمدۀ بازرگانی و صنایع به سوی انعطاف پذیری بیشتر اقتصادی گام برداشت. در ژانویۀ ۱۹۹۶ پس از دیدار اعضای دموکرات مجلس نمایندگان امریکا مجدداً روابطی میان کوبا و امریکا برقرار شد، اما تحریم امریکا ازبین نرفت. در ۱۹۹۸ پاپ ـ جان پل دوم ـ به دعوت کاسترو از کوبا دیدار کرد. کاسترو در فوریۀ ۱۹۹۸ نیز به ریاست جمهوری انتخاب شد. وی به دنبال دو سال بیماری که طی آن برادرش رائول را به طور موقت به جای خود گمارده بود، از فرماندهی کل قوا و ریاست جمهوری استعفا داد و بدین وسیله پس از ۵۰ سال رهبری کوبا از سیاست کناره گرفت (۲۰۰۸). مجمع ملی کوبا رائول کاسترو را به جای وی به ریاست جمهوری انتخاب کرد.
wikijoo: کاسترو،_فیدل_(۱۹۲۶)