کازوئو ایشی گورو ( به ژاپنی: Kazuo Ishiguro ) ( زاده ۸ نوامبر ۱۹۵۴ در ناگاساکی ) نویسندهٔ انگلیسی ژاپنی تبار است که خانواده اش وقتی پنج ساله بود به انگلستان مهاجرت کردند. ایشی گورو مدرک کارشناسی خود را در زبان انگلیسی و فلسفه از دانشگاه کنت در سال ۱۹۷۸ و مدرک کارشناسی ارشد را در رشته نویسندگی خلاقانه در سال ۱۹۸۰ از دانشگاه شرق انگلستان دریافت کرده است.
او یکی از شناخته شده ترین نویسندگان معاصر انگلستان است و در سال ۱۹۸۶ برای کتاب هنرمندی از جهان شناور برندهٔ جایزهٔ وایت برِد و در سال ۱۹۸۹ برای کتاب بازماندهٔ روز برندهٔ جایزهٔ بوکر شد. از بین آثار او کتاب های وقتی یتیم بودیم و هرگز رهایم مکن نیز به فهرست نهایی جایزهٔ بوکر راه یافتند. در سال ۲۰۰۸، مجله تایمز او را در رده ۳۲ در بین ۵۰ نویسنده برتر انگلیسی از سال ۱۹۴۵ قرار داده است. [ ۱] ایشی گورو در سال ۲۰۱۷ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. [ ۲]
رمانهای بازمانده روز و هرگز رهایم مکن او به صورت فیلم سینمایی درآمده اند.
تعدادی از رمان های او در زمان گذشته اتفاق می افتند. رمان هرگز رهایم مکن بن مایه های تخیلی و آینده گرا دارد اما در سال های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ روی می دهد. به همین دلیل داستان در دنیایی خیالی می گذرد. رمان چهارم او، تسلی ناپذیر، در شهری بی نام در اروپای مرکزی اتفاق می افتد. بازمانده روز هم در خانه ای اشرافی حول و حوش از جنگ جهانی دوم روی می دهد. هنرمندی در دنیای شناور در شهری بی نام در ژاپن در دوران بازسازی پس از تسلیم در جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد.
رمانهای ایشی گورو اغلب از زبان اول شخص نقل می شوند و راوی عموماً کاستی های شخصیتی دارد. شیوه ایشی گورو این است که به راوی اجازه دهد این ویژگی ها را به تدریج در خلال داستان آشکار سازد. از این رو نویسنده حس شفقتی در خواننده ایجاد می کند که باعث می شود ایرادهای راوی را ببیند و در عین حال با او حس همدردی داشته باشد. این احساس شفقت غالباً از عمل راوی یا اغلب از انفعال او ریشه می گیرد. در بازمانده روز آقای استیونز، سرپیش خدمت خانه، احساسات عاطفی خود را نسبت به خانم کنتن، سرخدمتکار خانه، نادیده می گیرد چون توانایی برقراری تعادل بین زندگی خصوصی و حس وظیفه شناسی و خدمت گذاری اش را ندارد.
داستان های او اغلب بدون نتیجه گیری مشخص هستند. مشکلات پیش روی شخصیت های داستان های او در گذشته مدفونند و حل ناشده باقی می مانند. به همین دلیل ایشی گورو خیلی از داستان هایش را با نوعی تسلیم و کنار آمدن غم انگیز به پایان می برد. شخصیت هایش گذشته خود و آنچه حالا شده اند را می پذیرند و اغلب درمی یابند که این پذیرش برایشان آرامش به ارمغان می آورد و به آشفتگی های ذهنیشان را به پایان می رساند. این را می توان نوعی بازتاب ادبی پدیده مونو نو آواره در فرهنگ ژاپنی دانست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو یکی از شناخته شده ترین نویسندگان معاصر انگلستان است و در سال ۱۹۸۶ برای کتاب هنرمندی از جهان شناور برندهٔ جایزهٔ وایت برِد و در سال ۱۹۸۹ برای کتاب بازماندهٔ روز برندهٔ جایزهٔ بوکر شد. از بین آثار او کتاب های وقتی یتیم بودیم و هرگز رهایم مکن نیز به فهرست نهایی جایزهٔ بوکر راه یافتند. در سال ۲۰۰۸، مجله تایمز او را در رده ۳۲ در بین ۵۰ نویسنده برتر انگلیسی از سال ۱۹۴۵ قرار داده است. [ ۱] ایشی گورو در سال ۲۰۱۷ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. [ ۲]
رمانهای بازمانده روز و هرگز رهایم مکن او به صورت فیلم سینمایی درآمده اند.
تعدادی از رمان های او در زمان گذشته اتفاق می افتند. رمان هرگز رهایم مکن بن مایه های تخیلی و آینده گرا دارد اما در سال های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ روی می دهد. به همین دلیل داستان در دنیایی خیالی می گذرد. رمان چهارم او، تسلی ناپذیر، در شهری بی نام در اروپای مرکزی اتفاق می افتد. بازمانده روز هم در خانه ای اشرافی حول و حوش از جنگ جهانی دوم روی می دهد. هنرمندی در دنیای شناور در شهری بی نام در ژاپن در دوران بازسازی پس از تسلیم در جنگ جهانی دوم اتفاق می افتد.
رمانهای ایشی گورو اغلب از زبان اول شخص نقل می شوند و راوی عموماً کاستی های شخصیتی دارد. شیوه ایشی گورو این است که به راوی اجازه دهد این ویژگی ها را به تدریج در خلال داستان آشکار سازد. از این رو نویسنده حس شفقتی در خواننده ایجاد می کند که باعث می شود ایرادهای راوی را ببیند و در عین حال با او حس همدردی داشته باشد. این احساس شفقت غالباً از عمل راوی یا اغلب از انفعال او ریشه می گیرد. در بازمانده روز آقای استیونز، سرپیش خدمت خانه، احساسات عاطفی خود را نسبت به خانم کنتن، سرخدمتکار خانه، نادیده می گیرد چون توانایی برقراری تعادل بین زندگی خصوصی و حس وظیفه شناسی و خدمت گذاری اش را ندارد.
داستان های او اغلب بدون نتیجه گیری مشخص هستند. مشکلات پیش روی شخصیت های داستان های او در گذشته مدفونند و حل ناشده باقی می مانند. به همین دلیل ایشی گورو خیلی از داستان هایش را با نوعی تسلیم و کنار آمدن غم انگیز به پایان می برد. شخصیت هایش گذشته خود و آنچه حالا شده اند را می پذیرند و اغلب درمی یابند که این پذیرش برایشان آرامش به ارمغان می آورد و به آشفتگی های ذهنیشان را به پایان می رساند. این را می توان نوعی بازتاب ادبی پدیده مونو نو آواره در فرهنگ ژاپنی دانست.
wiki: کازوئو ایشی گورو