کاریکلماتور

نامی که نخستین بار بر نوشته­ های پرویز شاپور نهاده شد. این واژه حاصل پیوند "کاریکاتور" و "کلمه" و توسط احمد_شاملو برای نوشته­ های خاص پرویز شاپور به کار برده شد. از ویژگی­ های کاریکلماتور به این موارد باید اشاره کرد: نثر است؛ بازی­ ای زبانی دارد تا بتواند گفتنی ها را دیدنی (تصویری) کند؛ طنز دارد؛ از نظر معنایی صراحت دارد؛ از چندمعنایی واژه ها سود می برد؛ معمولاً از بدیهیات و روزمره ها و دم­ دستی­ هاست؛ موجز است و نوعی نازک­اندیشی مانند سبک هندی در آن دیده می شود؛ غافل گیری ­ای دارد که با غافل گیری شعری تفاوت دارد و همچنین نوع لذت در کاریکلماتور با لذتی که در شعر به مخاطب دست می دهد متفاوت است. در سخنی کوتاه این گونه­ ی ادبی چند رکن اساسی دارد: تضاد، ایهام، تخیل و طنز. کاریکلماتور در ادبیات کهن به عنوان یک ژانر سابقه ­ای ندارد، اما می شود نمونه هایی در نثر و نظم برایش پیدا کرد.
چند نمونهاز پرویز شاپور:
به عقیده ی گیوتین، سر آدم زیادی است.
به یاد ندارم نابینایی به من تنه زده باشد.
پایین آمدن درخت از گربه.
زندگی بدون آب از گلوی ماهی پایین نمی رود.
جارو، شکم خالی سطل زباله را پر می کند.