کارگل

کارگل ( Ladakhi: ཀར་གིལ་; اردو: کارگل ) شهری است در هند که مرکز ناحیه کارگل در لداخ از ایالت جامو و کشمیر است. این شهر دومین شهر بزرگ لداخ پس از له است و در ۶۰ کیلومتری دراس و ۲۴۰ کیلومتری سرینگر واقع شده است.
کارگل به طور میانگین بلندی ای برابر ۲٬۶۷۶ متر از سطح دریا دارد و در کرانه سرو دریا واقع شده است. در شمال با ایالت گلگت - بلتستان هم مرز است. مانند دیگر مناطق هیمالیا اقلیمی معتدل دارد و تابستان هایش خنک با شب های سرد و زمستان هایش طولانی و بسیار سرد است چنانچه گاهی هوا تا ۵۴ درجه سلسیوس زیر صفر پایین می آید.
یکی از بزرگراه های هند که سرینگر را به له وصل می کند به کارگل متصل است.
یکی از راه های مشهور که در تمام فصول موجود است راه کارگل - سکردو است که کارگل را به سکردو شهری در گلگت - بلتستان مرتبط می کند که البته پس از تصرف بلتستان توسط پاکستان بسته شده است. در حالی که دولت هند در ژستی بشردوستانه خواهان گشودن دوباره این راه شده است دولت پاکستان این درخواست را رد می کند.
تا پیش از چندپارگی هند، کارگل بخشی از ناحیه بلتستانِ لداخ بود، دره ای بود که توسط بلندترین کوه های جهان از دیگر مناطق جدا افتاده بود و جمعیتی اندک از اقوام، ادیان و زبان های گوناگون در آن می زیستند. جنگ نخست کشمیر به چندپارگی بلتستان انجامید به گونه ای که ناحیه و شهر کارگل در سمت هند در لداخ از ایالت جامو و کشمیر قرار گرفت. پس از پایان جنگ هند و پاکستان در ۱۹۷۱ دو دولت با امضای عهدنامه سیملا متعهد شدند که وارد درگیری نظامی نشوند و به مرزهای موجود احترام بگذارند.
در ۱۹۹۹ این ناحیه توسط پاکستان مورد حمله قرار گرفت که هندی ها در نبرد کارگل ایشان را پس راندند.
برپایه سرشماری سال ۲۰۰۱ کارگل از ۲٬۰۶۵ خانوار داشته که جمعیتی برابر با ۱۰٬۶۵۷ نفر می شدند. نرخ جنسی شهر ۵۵۹ زن در برابر هر ۱٬۰۰۰ مرد است. نرخ باسوادی کارگل ۷۳٪ است که تنها ۱٪ از میانگین ملی پایین تر است. نرخ باسوادی مردان ۸۳٪ و نرخ باسوادی زنان ۵۸٪ است. در کارگل تنها ۱۰٪ جمعیت زیر ۶ سال هستند.
مردم کارگل پیشینه مخلوط داردی و تبتی دارند. بومیان کارگل تا پیش از سده های ۱۴ و ۱۵ میلادی که مبلغان مسلمان پای به این سرزمین گذاشتند پیروان بودایی گرایی تبتی بوده اند. امروزه ۴۰٪ از جمعیت شهر را شیعیان تشکیل می دهند، ۵۰٪ سنی ها و ۵٪ بوداییان تبتی. معماری مسجد قدیمی کارگل ترکیبی از سبک های ایرانی و تبتی است، در حالی که معماری مسجد جدید از سبک های جدید ایرانی و عربی پیروی می کند. [ نیازمند منبع]