کارچان

بسیاری از پژوهشگران بر این باورند که نام کهن شهر ما، �کارگان� بوده است. این ادعا تنها یک حدس نیست، بلکه بر پایه دلایل متقن و خردپذیر استوار است:
۱. **جایگاه بی مانند نظامی:**
نگاهی به نقشه و تاریخ نشان می دهد که سرزمین ما از دیرباز موقعیتی بی همتا برای پدافند و آرایش نظامی داشته است. آیا به راستی بی دلیل است که پادگان بزرگ ۴۲ قدر درست در همین مکان برپا شده است؟ انتخاب یک نقطه برای استقرار چنین نیرویی، بی شک بر پایه ارزش های راهبردی و نظامی آن منطقه است. نیاکان ما نیز، به گواه تاریخ، از این جایگاه ممتاز برای دژبانی و پاسداری بهره می گرفته اند. نام �کارگان� نیز خود می تواند پیوندی با �کارزار� و �کارگر� به معنای جنگاور داشته باشد.
۲. **دگرگونی های واژگانی و ریشه شناسی:**
زبان پارسی در طول سده ها دگرگونی های بسیاری را تجربه کرده است. یکی از این دگرگونی ها، اثرپذیری از زبان های دیگر به ویژه عربی است که به آن �معرب سازی� می گویند. بر پایه اصول این علم، واژگانی که در پارسی کهن با حرف �گ� بودند، در فرآیند معرب سازی به �ج� تبدیل شده اند. اگر نام کهن ما �کارچان� بوده باشد، در دوران فرمانروایی اسلام به �کارشان� دگرگون می شده . در می یابیم ابتدا کارگان بوده و به شکل معرب کارجان در امده سپس در گذر زمان طی کوششی برای فارسی سازی مناطقی که نامشان معرب گشته به شکل امروزی �کارچان� درآمده است. این یک روند طبیعی در تحول نام های جغرافیایی است.
۳. **دلبستگی به فنون نظامی:**
آیا این یک همزمانی ساده است که امروز نیز بسیاری از جوانان و مردمان کارچان به فنون نظامی و مشاغل لشگری گرایش فراوان دارند؟ این گرایش می تواند ریشه ای عمیق در فرهنگ و ژن نیاکان ما داشته باشد؛ نیاکانی که همواره پاسدار این مرز و بوم بوده اند و از جایگاه نظامی ویژه سرزمینشان آگاه بوده اند. این عشق به پایداری و دلاوری، میراثی گرانبها از �کارگان� کهن است.
۴. **راز نبود آثار باستانی آشکار:**
اگر این سرزمین چنین پیشینه ای کهن و پرشکوه دارد، چرا امروز از آثار باستانی آشکاری که گواه هزاران سال تاریخ باشد، کمتر نشانی می یابیم؟ پاسخ، هرچند تلخ، اما واقعیت دارد: مردمان کارچان، هم در گذشته و هم امروز، دلبستگی چندانی به نگهداری و پاسداری از آثار کهن نداشته اند. به یاد آورید که چگونه حمام های عمومی کهن در همین نزدیکی تخریب شدند و قنات پرآب کارچان، که رگ حیات روستا بود، پُر گشت و به خیابان تبدیل شد. این بی توجهی ها، بسیاری از نشانه های تمدن کهن ما را از بین برده است.
اما ناامید نباشیم! هنوز هم گواهانی بر این پیشینه وجود دارند. تپه روستای کنونی قلعه نو، خود گواه تمدنی چهار هزار ساله در این منطقه است. شوربختانه، همین آثار نیز از دست تاراج سودجویان در امان نمانده و با بولدوزر خاکبرداری شده اند تا گنجینه های آن به یغما رود.
این وظیفه ماست که این تاریخ پنهان را بازشناسی کنیم و نام �کارگان� را به عنوان ریشه کهن �کارچان� در ذهن و زبان خود زنده نگاه داریم. این گونه، ریشه های هویت و افتخار نیاکان خود را پاس داشته ایم.